رئیسی شهید علوی
وقتی می‌شنویم امام علی علیه‌السلام در برابر درخواست برادر نابینایش عقیل ، از بیت‌المال، آهن گداخته را به دستش نزدیک کرد و او دستش را پس کشید و ناراحت بیرون رفت، باورمان نمی‌شود و ان را بعید می‌دانیم و با خود می‌گوییم مگر از بیت‌المال چقدر کسر می‌شد که امام علی علیه‌السلام با ندادن ان به برادرش که درمانده بود و از فقراء همان مردم ، او را در همان خفت و خواری فقر و نداری رها کرد و او را کمک نکرد. اما علی علیه‌السلام این کار را کرد تا به هر کس که عهده‌دار مسئولیتی بر مردم می‌شود بفهماند که بیت‌المال امانتی است که باید آن را در راه حق صرف کرد و به کسی بنابر قوم و خویشی رانتی نداد. و امام با فدای جان خود این امانت‌داری را تضمین کرد و در راه عدالت به شهادت رسید.
و بود و بود تا وقتی که رئیسی امانت‌دار مردم شد. و وقتی مردم بعد از شهادت ایشان فهمیدند آنکس که در همسایگی آنهاست و متراژ خانه‌اش حتی از خانه‌ی آنها هم کمتر است و وسایل خانه‌اش همتراز همه‌ی مردم است، مادر رئیس جمهوری است که امانت ریاست بر خود را به دستش سپرده‌اند و هم اینکه فهمیدند آنکس که در کنار آنها زندگی می‌کتد و مثل آنها برای خانواده‌اش زحمت می‌کشد، برادر همان ڔئیس جمهور است، انگشت شگفتی به دندان گزیدند که مگر می‌شود؟
و شهید رئیسی در عمل ثابت کرد که می‌شود علوی زیست و علوی رفتار کرد، هر چند جان بر سر آن باخت ، که باختن نیست و فوز عظیم است که خداوند آن کس را که علوی باشد به آن مفتخر می‌کند.
یادش گرامی و شهادتش مبارک.
