معمولا طراح ها دوست دارند که دست بازی در طراحی داشته باشند و همه چیز تحت کنترل آنها باشد.هرجا خواستند چیزها را بچینند، جاها را خودشان انتخاب کنند، اندازه ها را خودشان انتخاب کنند، رنگ ها را خودشان انتخاب کنند.کلا دیزاینرها آدم های با میل به آزادی بالا هستندکه ترجیح می دهند کسی در طراحی آنها دخالت نکند .
وقتی پای Mental Model ها به میان می آید، یعنی همان جایی که دیزاینر ها مجبورند از چیزی استفاده کنند که بقیه ی دیزاینر ها هم قبلا آن را کار کرده اند ، مقاومت می کنند و احساس می کنند که دارند از قوه ی خلاقه ی خودشان دفاع می کنند و اگر قرار باشد تن به این Mental Model ها بدهند پس این دیگر چه جور طراحی است. این می شود چیدن همان چیزهای قبلی در همان جاهای قبلی با همان فرم قبلی. پس من کجا استعداد و خلاقیتم را به نمایش بگذارم؟
آنها رابطه ی خاصی با بدیع و تازه بودن دارند. می خواهند طراحی آنها آدم ها را به فکر وادارد و نگاه آن ها را به خود جلب کند. مثل وقتی که در یک گالری به یک طراحی منحصر به فرد می رسی و ممکن است زمان زیادی را محو تماشای آن باشی و تلاش کنی فکر و احساس پشت این اثر زیبا را درک کنی.
ولی واقعیت این است که دیزاینرها باید بدانند دیزاین خوب در اینجا چیزیست که "مجبور نباشی در باره اش فکر کنی" و یا به قولی "دیزاین خوب اصلا دیده نمی شود".
با این طرز فکر و با این محدودیت در فضای وب و اپ و احتمالا محدودیت های دیگری که در پیش داریم، آیا واقعا دیزاینر ها می توانند خلاق باشند؟ و آیا یک طراحی می تواند زیبا باشد و در عین حال به اصول UX هم وفادار بماند؟
با توجه به این موضوع که همیشه امکان تغییر و ایجاد Mental Model وجود دارد دیزاینر ها تا کجا باید به این Mental Model ها وفادار بمانند و در چه شرایطی اجازه تلاش برای این تغییر را به خود بدهند؟
