آدم میتونه با از دست دادن مادیات زندگیش کنار بیاد، سخته ولی نشدنی نیست. یه جا بالاخره میفهمی که دیگه اون وسیله رو نداری و میفتی دنبال یه راهی که جبرانش کنی. سعی میکنه یدونه جدیدتر بخری، یدونه بهترش رو پیدا کنی و یا اصلا بیخیالش میشی و نهایت یه لعنت توی دلت میدی به سارق اون وسیله.
اما یه چیزهایی توی زندگی هست که تو نمیتونی رهاشون کنی. مثلا وقتی کسی باارزش ترین چیزی که داری رو ازت میدزده و اون چیز همون زمان باارزش و بدون بازگشت زندگیته دیگه مساله به همین سادگی حل نمیشه. تو ممکنه تمام عمرت حسرت زمانهای از دست رفته ای که داشتی رو بخوری.
زمان تنها چیزیه که برگشت پذیر و قابل تجدید نیست.
وقتی تمام زندگیت رو سعی در تغییر شرایطی میکنی که میدونی بدون خواست آدم های دخیل در اون شرایط تغییری صورت نخواهد گرفت بعد از گذشت عمری احساس حماقت میکنی.
