کتاب امیدواری، نوشته آن لاموت
ترجمه فرخ بافنده، نغمه نقشین پور
(زندگی امری معمولی و در عین حال مقدس است و زنده بودن چیزی است که ما در عمق درونمان می یابیم. ما می‌توانیم قدمی بلند و محکم به درون امید برداریم.
تقریبا هر چیزی دوباره شروع به کار می‌کند، اگر آن را از پریز بکشی؛ از جمله خودت.
رسیدن به امید و آرامش مستلزم قبول کردن موقتی بودن چيزهاست،این که بپذیریم هیچ چیز تا ابد نمی‌ماند.)
