اگه فقط قبول کنیم،
که بعضی از آدمای خوب زندگیمون، که فقط برای یه مدت کوتاه باهاشون بودیم و دیگه با هم نیستیم،
به این معنی نیست که اون فرد، عوض شده و یا آدم بدی شده.
جداییمون، میتونه هیچ دلیلی نداشته باشه
فقط اگه انقدر سخت نگیریم، و قبول کنیم
چه اون موقع با هم
و چه الان که هر کس زندگی خودشو داره،
هر دومون،هنوز هم آدمای خوب و قابل احترامی هستیم.
بدون اینکه ناراحت جدا شدنمون باشیم
میتونیم یاد بگیریم که قبولش کنیم و به راحتی ازش عبور کنیم، و بعدا با به یادآوری خاطراتی که اون زمان با هم داشتیم،
فقط لبخند بزنیم و خوشحال باشیم که
تونستیم بخشی از عمرمون رو هر چند کوتاه، با هم بگذرونیم.
اگه یاد بگیریم همین قدر ساده آدم هایی که میرن رو رها کنیم، ممکنه بعدش آدم های بهتری سراغمون بیان!
و یا حتی ممکنه، سرنوشت از یه راهی، ما رو دوباره بهم وصل کنه!
این کار، یعنی همون رها کردن، میتونه واقعا سخت باشه،
اما منطقی ترین کاریه که از دستمون برای خودمون بر میاد!!
