سرآغاز
در جامعه ی ایران تا حدود ۵۰ سال قبل بی سوادی(مطلق)به خصوص برای زنان امری رایج بود و مردم به دلایل مختلفی از تحصیل علم سرباز میزدند.
معمولا زنان با مخالفت خانواده مواجه میشدند،یا لزومی برای اینکار نمی دیدند و به قولی هنگامی که در خانه مشغول کارند سواد به چه کاری می آید؟
اما مردان به تدریج برای انجام کار های خود به حساب و نوشتن نیازمند می شدند و سواد آموزی رونق می گرفت.
با پیروزی انقلاب و ایجاد نهضت های سواد آموزی و تشویق مردم به تحصیل علم و بوجود آمدن مکان هایی مناسب(از نظر عرف)برای جامعه ی ایرانی و به خصوص زنان شرایط خوبی براب کسب علم فراهم شد و جامعه از بیسوادی فاصله گرفت.
اما متاسفانه هنوز هم در برخی روستا ها تحصیل برای زنان بی معنا تلقی شده و آنان را از آموزش بازمی دارند...
سرگذشت
امروزه تا جایی از آن جامعه ی ۵۰ سال قبل فاصله گرفته ایم که حتی فکر کردن به آن هم برایمان دور از تصور و خنده دار است اما اینبار از سوی دیگری از پل به زمین افتاده ایم...
امروزه اگر دختر یا پسری،مرد یا زنی دانشگاه نرفته باشد او را بیسواد و کوچک میشمارند و به اصطلاح آدم هم حساب نمی کنند،حال اگر کسی مدرک بالاتری داشته باشد گمان می کنند بسیار فهمیده و با شعور است!چه بسا که مدرک شعور نمی آورد.
این جریان از دو مسیر قابل برسی است که به آن می پردازیم:
مسیر اول:دانشگاه ها
امروزه در دانشگاه ها شاهد تدریس مفاهیمی غیر کاربردی و عملی هستیم.در این دوران عموما مسائل تئوری که اصلا به روز نیستند به دانشجویان تدریس میشود و آنها نیز می خوانند،حفظ می کنند و مدرکی برای تزئین می گیرند.اما چیزی یاد گرفته اند؟خیر!
وقتی دانشجوی کشاورزی از پس به عمل آوردن یک باغچه گوجه و دانشجوی برق از پس ترسیم سیم کشی یک ساختمان بر نیاید چه توقعی می توان داشت؟همین می شود که دانشجویان پس از فارغ التحصیلی کاسه ی چه کنم چه کنمی برای یافتن کار بدست می گیرند...
دانشگاهی مفید و سودمند است که در کنار مباحث تئوری درس زندگی بدهد!باید مقداری از رشته ی کار را به دست دانشجو بدهند تا آدم زرنگ بتواند آنرا ادامه داده و راه خود را پیدا کند اما افسوس...
امروزه دانشگاه به محلی برای یافتن زوج و بی بند و بار شدن بدل شده و صرفا به تلف کردن ۴ سال از عمر بشر بدل شده و آموزش ها هیچ استدانداردی حتی برای دلخوشی ندارد...
مسیر دوم:دانشجویان
وقتی معیار شعور و شخصیت به مدرک دانشگاهی بدل شود کمتر کسی حاضر است تلاش جنگیدن در برابر این باور غلط را بپذیرد و بدون مدرک شخصیتش را به رخ بکشد .
در این شرایط کسی که علاقه ای به تحصیلات دانشگاهی ندارد یا آنرا برای آینده ی خود غیر سودمند می داند مجبور میشود برای حرف مردم و موقعیت اجتماعی هم که شده لیسانسی بگیرد و قاب کند.
کسی هم که عاشق تحصیل باشد با شدایط نابرابری کنکور و پذیرش دانشگاه ها ممکن است توان قبولی در رشته و دانشگاه ایده آل خود را از دست بدهد و به جای دانشجویی پرسور عده ای دل مرده جای او را بگیرند که صرفا امکانات بیشتری برای درس خواندن برای کنکور داشته اند.
امیدوارم در آینده ای نزدیک دانشگاه به محلی برای تحصیل علاقه مندان بدل شود نه اجباری برای همه!!
