هیپ هاپ (به انگلیسی hip hop) فراتر از یjک ژانر است. در واقع یک جنبش فرهنگی است که موسیقی، شعر، رقص، هنر، مد و فلسفه سیاسی را فرا می گیرد.شما می توانید با رفتن به قسمت دانلود آهنگ ایرانی پارسیانه از شنیدن سبک های مختلف موسیقی لذت ببرید. بسیاری از مردم رپ و هیپ هاپ را مترادف با هم می دانند در حالی که به معنای دقیق تر، هیپ هاپ یک جنبش فرهنگی است که موسیقی هم جز آن است اما رپ؛ یک نوع تکنیک خاص موسیقی است که اغلب در موسیقی هیپ هاپ استفاده می شود.
طبق نظر پیشکسوت هیپ هاپ، آفریکا بامباتا، این سبک چهار رکن دارد:
رپ کردن (MC کردن) یک نوع سبک آواز خوانی است که از ریتم و متن ترانه در آن استفاده می شود اما معمولا ملودی ندارد. این سبک خیلی شبیه آوازخوانی مرسوم که ملودی دارد، نیست و بیشتر مثل این است که با یک بک بیت، از روی شعر می خوانید. در واقع اصطلاح ” رپ ” از اصطلاح عامیانه “حرف زدن” در دهه 1970 نشات می گیرد. یعنی رپ کردن را می توان نوعی صحبت کردن، از روی شعری خواندن یا سخنرانی کردن دانست. با شکوفایی فرهنگ هیپ هاپ، کلمه ” رپ ” تعریف اختصاصی تری پیدا کرد. امروزه رپ کردن بخش متمایزی از موسیقی هیپ هاپ (البته نه همه آن) است.
تِرن تیبلیسم یا دی جی گری روشی برای ساخت موسیقی با یک صفحه گردان است. یک DJ با استفاده از رکورد های تولید شده توسط سایر هنرمندان، صدا ها را با هم ترکیب و میکس کرده و موسیقی را برای خلق یک اثر هنری جدید دست کاری می کند. در گذشته دی جی با حرکت دادن دست روی دستگاه ترن تیبل سرعت صدا هایی که پخش می شدند را کم یا زیاد می کرد اما این روز ها دی جی ها از ابزار دیجیتال برای ایجاد نوعی مشابه صدا استفاده می کنند.
رقص بریک (BBoy/BGirling) سبک رقص آکروباتیک و به لحاظ جسمی چالش برانگیز است که فقط تعداد کمی از افراد روی آن تسلط دارند. رقص بریک از ابتدای شکل گیری فرهنگ هیپ هاپ جز بخش های اصلی آن بوده است اما از آن جا که یادگیری آن بسیار دشوار است، مثل جنبه های دیگر هیپ هاپ محبوبیت کسب نکرده است.
هنر خیابانی یا گرافیتی هنری تصویری است که معمولاً به کمک نقاشی با اسپری خلق می شود. البته همه نقاشی های دیواری مربوط به فرهنگ هیپ هاپ نیستند ، اما جنبش هیپ هاپ سبک گرافیتی منحصر به فردی را ایجاد کرد که سریعا قابل تشخیص است.
ویژگی های موسیقی هیپ هاپ
ویژگی اصلی اکثر موسیقی های هیپ هاپ، تعامل بین خواننده رپ و ضرب آهنگ ( بیت) است. بیت ها معمولا با کمک ابزار های الکترونیکی و یا نمونه های ضبط شده قدیمی ساخته شده اند. هنرمندان هیپ هاپ اغلب در طول اجرای شان ساز فیزیکی نمی نوازند. خلاقیت آن ها با ترکیب کردن بیت ها و ملودی های مختلف با هم برای رسیدن به صدای درست، خودش را نشان می دهد.
رپ یکی از بارزترین جنبه های هیپ هاپ است. رپر ها برای بیان منظورشان از ریتم، شعر و لحن آوازی استفاده می کنند. تفاوت بین بهترین خواننده های رپ با ” جریان ” خاص خودشان است که مشخص می شود. جریان راهی برای در هم آمیختن کلمات به هم است بدون این که رپر تپق زده و یا زبانش بند بیاید. رپر ها همچنین با توجه به نیاز های خلاقانه آهنگ، به شدت بلند و خشن فریاد می زنند یا با انجام تحریر های آرام در صدای شان تغییر ایجاد می کنند.
راز یک رپ خوبی چیزی فراتر از موسیقی است. برای این که آن را بهتر بفهمید، واقعاً باید فن شاعری و بیان را درک کنید. رپر های بزرگ عمدتا از تکنیک های شعر گفتن مثل قافیه میان سطری، وزن و حرف دو پهلو استفاده می کنند. طرفداران رپ به هر کلمه ای متوسل می شوند و با دقت محتوای متن ترانه را حتی وقتی که سر ضرب می رسند، آنالیز می کنند.
تاریخچه هیپ هاپ از کجا سرچشمه می گیرد؟
ژانر هیپ هاپ در دهه 1970 در مهمانی های محله ای در شهر نیویورک به وجود آمد، که در آن دی‌جی ها برای بیت گرفتن از آهنگ های فانک، سول، R&B و دیسکو شروع به جدا کردن قطعات پرکاشن کردند. این آهنگ ها بر اساس ” بریک بیت ” یا الگوی تکرار شونده درام دی جی ساخته می شد. ریتم های هیپ هاپ اولیه و ریف های (نمونه شده) اساسا از موسیقی فانک گرفته شده بودند.
هیپ هاپ از چه ژانری آمده است؟
همان طور که گفته شد؛ رپ در اوایل دهه 1970 از دل شهر نیویورک بیرون آمد و دی‌جی ها شروع به جدا سازی قطعات پرکاشن آهنگ های فانک، سول و دیسکو کردند و آن ها را تبدیل به “بریک بیت” کردند. MC کار ها یا همان مجلس گردان ها که وظیفه معرفی دی جی ها و پرانرژی نگه داشتن جمعیت را داشتند، بین آهنگ ها صحبت و شوخی می کردند و به طور کلی با مخاطبان تعامل داشتند.
