الف_ احساس گناه و تقصیر
این واکنش نسبت به سایر واکنش‌ها نزد والدین شایع‌تر است. بخصوص اگر کودک بدون برنامه قبلی یا اصولاً در یک بارداری ناخواسته به دنیا آمده باشد.
در این حال والدین اختلال کودک را حمل بر بی‌توجهی در مسائل بهداشتی مادر و کودک در دوران بارداری دانسته. این مادران خود را سزاوار تنبیه و عقوبت می‌دانند و فکر می‌کنند که خداوند بدین نحو خواسته آن‌ها را مجازات کند.
احساس گناه به علت برخوردهایی که بین والدین رخ می‌دهد، بیشتر می‌شود. زیرا هر کدام به نوبه خود ممکن است کودک را طرد کنند یا او را به حال خود بگذارند.
مسلماً طرد کردن، به حال خود گذاشتن و واکنش معکوس هیچ‌کدام به نفع خانواده و کودک نیست و باعث به هم خوردن تعادل در خانواده و کودک دارای مشکل خواهد شد.
ب_ احساس ناکامی و محرومیت
یکی دیگر از واکنش‌های والدین کودکان دارای اختلال که نه تنها به علت داشتن فرزند دارای مشکل بلکه به علت نبودن یا ناقص بودن وسایل درمانی یا نگهداری و مراقبت از این کودکان به وجود می‌آید.
از لحاظ اجتماعی خانواده ناگزیر است محدودیت‌های اجتماعی زیادی را تقبل کند. مانند: از ترتیب دادن مهمانی‌ها و مسافرت‌ها خودداری کند و به مراقبت کودک خود بپردازد. در نتیجه رفت و آمد و معاشرت با اطرافیان و همسایگان به دلیل رفتارهای کودک رفته رفته محدود می‌گردد.
بررسی‌های موجود نشان می‌دهد که سایر فرزندان این قبیل خانواده‌ها اکثراً از لحاظ عاطفی، روانی و اجتماعی کاملاً طبیعی نیستند و در ایجاد سازگاری با خانواده و اجتماع مشکل دارند و از اینکه خواهر یا برادر دارای مشکل دارند، احساس حقارت و شرمساری می‌کنند.
ج_ انکار واقعیت و کتمان حقیقت
مکانیسم دفاعی دیگری است که پدر و مادر کودک دارای مشکل از آن استفاده می‌کنند. خانواده‌ها و اطرافیان بی‌حالی و عدم تحرک کودک در فعالیت‌های بدنی را به آرام بودن یا تحرک و فعالیت بیش از حد او را به ناآرامی و شیطنت نسبت می‌دهند و تصور نمی‌کنند که کودک ناراحتی خاصی داشته باشد.
معمولاً انکار والدین در مورد کودک دارای مشکل یا اختلال از همین موقع شروع می‌شود. بعضی از والدین آن‌قدر در انکار واقعیت پافشاری می‌کنند که حتی کوچک‌ترین اعمال کودک را نشانه دانایی و تیزهوشی او دانسته و از اجرای دستورهای دارویی و درمان‌های بهداشتی و روانی خودداری کرده و در واقع خود باعث تشدید اختلال کودکشان می‌شوند.
رویارویی با واقعیت اختلال کودک، آگاهی با مسئله درازمدت و مراقبت دائم، فدا نمودن هدف‌های شخصی از جانب والدین، حمایت افراطی یا طرد کودک، نقش مشاورین و راهنمایی و پشتیبانی از خانواده از نکات اساسی است.
د_ اضطراب و نگرانی
یکی از واکنش‌های نسبتاً شایع والدین کودکان دارای مشکل، تشویش و نگرانی است که در پی آگاهی از اختلال کودک در والدین شروع شده و بعد از مراجعه به متخصصان مختلف و مأیوس شدن از بهبود کودک تشدید می‌شود.
اکثر والدین واقعیت اختلال کودک خود را نمی‌پذیرند. بنابراین برنامه‌هایی بیشتر از توانایی کودک به وی تحمیل می‌کنند و سعی می‌کنند او را با کودک طبیعی به مدارس معمولی بفرستند. این مسئله موجب خستگی روانی و ناسازگاری کودک می‌شود.
پدر و مادر به علت نگرانی و اضطراب، کودک را وسیله تخلیه عاطفی خود قرار داده و دائماً به علل مختلف بهانه گرفته و آن را تنبیه می‌کنند. معمولاً این وضعیت ادامه می‌‌یابد و رفته رفته عصبانیت و اضطراب پدر و مادر اوج می‌گیرد و باعث نفرت پدر و مادر حتی نسبت به یکدیگر شده و به تدریج اختلافات خانوادگی شکل می‌گیرد.
ه_ مکانیسم برون فکنی یا فرافکنی
این والدین اختلال کودک خود را ناشی از نقایص وسایل درمانی، بهداشتی و نگهداری دانسته و دیگران را مسئول این پیشامد می‌دانند. مادران فرافکن از اینکه نتوانسته‌اند کودک طبیعی به دنیا بیاورند اعتمادشان لطمه می‌بیند و برای فرار از این ناراحتی اجباراً گناه اختلال کودک را به گردن دیگران می‌اندازند.
والدین کودکان دارای مشکل از مکانیسم‌های دیگر مانند گوشه‌گیری، جابه‌جایی، افسردگی، خشم، ترس، وحشت و غیره نیز استفاده می‌کنند.
و_ سازگاری خانواده و پذیرش کودک
تحقیقات نشان می‌دهد که پدران زودتر و آسان‌تر از مادران، اختلال فرزند خود را می‌پذیرند. همیشه بین کودک دارای مشکل و اعضای خانواده رابطه دوجانبه و آشکاری وجود دارد.
هر چه این رابطه صمیمانه‌تر باشد احتمال با ثبات بودن، قابل کنترل بودن و آرام‌تر بودن کودک بیشتر است و کودک محبت و حمایتی را که احتیاج دارد تا سازگاری خود را برقرار سازد، به دست می‌آورد.
والدین کودک بایستی سعی کنند ناتوانی کودک را بپذیرند و در جهت سازگاری به وی کمک کنند و قبول کنند که کودک نیز می‌تواند کارهای زیادی در حد توانائی خود انجام دهد.
والدین می‌توانند مربیان خوبی برای کودک دارای مشکل خود باشند، زیرا آن‌ها کودک را بهتر درک می‌کنند و در طی زندگی، اعضاء ثابتی هستند. می‌توانند مهارت‌ها و راه‌های مختلف آموزشی را بیاموزند و به کودکانشان کمک نمایند.
مرکز پرورش ذهن فرزام در حوزه فرزند پروری و حوزه بهبود مشکل کودکان، می‌تواند شما را یاری دهد.
در صورت نیاز به کمک همین الان ، به شماره‌ی 09058903442 پیام دهید.
