گاهی ما خود را در خفا می کشیم.ما خود را می کشیم چون از خود واقعی مان می ترسیم.از خود واقعی مان می ترسیم چون نگران نگاه و نظر دیگران هستیم. ما در خلوت خود بارها و بارها بر بلندای آرزوهای قلبی مان سفر کرده ایم و خودمان را آنگونه که دوست داریم باشیم،تصور کرده ایم.اما به محض فکر کردن به اطراف و دیگران ،رویاهایمان را مثل پشه ای مزاحم از خود رانده ایم تا در نظر سایرین مقبول تر دیده شویم.مدتی است می خواهم از عمق جانم و آنگونه که دوست دارم بنویسم .بدون بیم و نگرانی از هرآنچه قضاوت و قید و بندهای احمقانه است.چراکه گاهی شاهکارها از دل تمسخرها بیرون آمده اند.
