هاجر حسنوند
گفتن جمله ی(هر آنچه که خیر است..) شاید راحت باشد اما پذیرفتن آن به همین سادگی نیست شاید به قدرت ایمان و انعطاف ما بستگی داشته باشد .ایمان به اینکه اگر برای راهی برنامه ریزی و تلاش و مداومت به خرج داده ایم اما نتیجه ی مطلوب ما پیش نیامده،حتما خیری در آن بوده است. معمولا اگر عزیزی از ما نتیجه ی زحماتش را نبیند فورا برای دلجویی می گویم:«شاید خیری در این بوده است»
یا خودمان بارها این جمله را برای تسلی به کار برده ایم.گاهی پذیرش این مسئله که ما نتیجه دلخواه را به دست نیاورده ایم،آنقدر سخت است که از جمله ی(هر آنچه خیر است..)لج مان بگیرد.باید مراقب باشیم که این جمله ما را تنبل نکند .یعنی اگر یکبار با اندک تلاشی موفق نشدیم،نگوییم:«خوب من تلاش کردم نشد شاید خیر در این باشد که من در این مسیر نباشم.»
مسئله دیگر انعطاف پذیری است یعنی اگر نتیجه ی دلخواه ما پیش نیامد ،بعد از مدت کوتاهی غم و اندوهی و افسوس ،به خود بیاییم و مسئله را بررسی کنیم که آیا تلاش واقعی داشته ایم؟آیا از ترفندها آگاهی داشته ایم؟آیا از تجربه ی دیگران استفاده کرده ایم؟
یا اگر نتیجه ی دلخواه ما پیش نیامد ، می توانیم کمی بیشتر فکر کنیم که آیا توانمندی های دیگری داریم که در آنها موفق تر باشیم؟ آیا این آرزوی واقعی ما بوده یا در رودربایستی با عزیزان مان قدم در این مسیر گذاشته ایم؟
خلاصه جمله ی( هر آنچه خیر است) را دوست بداریم و آن را همیشه از خدا بخواهیم
