نخلستان، عبادتگاه بلندقامتان خاموشی است که شانه به شانه هم در صف ها و ردیف های منظم، با اقتدار و مستحکم در زمین ریشه دوانده اند و در برابر ناملایمات زندگی، عبور طوفان ها، باران ها، صاعقه و رعدهای سیل آسا همچنان استوار و پابرجا به نماز ایستاده اند و دستهای نیاز و نیایش شان به آسمان و تنها به درگاه آفریدگار هستی بلند است و در برابر هیچ مخلوقی سرتعظیم فرود نمی آورند .
این باغ پر برکت که سفره روزی اش هرگز برچیده نمی شود، چتر مهربانی ساکنانش همیشه بر سر رهگذران خسته و بی رمق، گسترده است و شاخ و برگ درختان سخاوتمندش پذیرای گنجشکان خسته، کبوتران سبک بال باغی و بلبلان عاشق پیشه ای است که از گرمای تابستان جنوب به ستوه آمده اند و بر شاخه های بلند و امن درختانش لانه می سازند .
نخل ها،این درختان عزیزکرده خداوند، در مقابل گرما و بادهای سوزان و به قول محلی ها «تش باد »جنوب و بی آبی ،کمر خم نمی کنند و همچنان راست و استوار می ایستند ،همیشه قابل احترام و ستایشند .
نخل های کهنسال، مانند سالمندانی هستند که در گذر زمان، قوای جسمی اشان روبه تحلیل است، اگرچه عمربیشتری دارند؛ اما میوه وثمرشان کمتروشاخ وبرگشان نیر تنک تر است ،چرا که گذر زمان بر چهره ی این عارفان نباتی ،گرد پیری پاشیده و تاب و توان را از آن ها ستانده است؛ درعوض، نخل های کوتاه قد و جوان، شاخ و برگ بیشتر، تنه ای قوی تر و میوه ی بیشتری دارند
نخل ها، این درختان سربلند تاریخ در گذرایام، اگرچه جسمشان رنجور گشته و شاخ و برگهایشان به زردی گراییده وکمرشان سست و باریک شده؛ ولی مقاوم واستوار بر پهنه ی زمین های گرم و سوزان جنوب، زندگی را بدون هیچ شکایتی، سپری می کنند .
این اسوه های مقاومت، هنگام مرگ نیز، دلاورانه سر می بازندو حتی بعدازمرگ نیزبا قامت افراشته واستوار از مادر زمین، محافظت می نمایند.
بی جهت نیست که سخن پردازان در وصف این درخت مقدس، این همه دادسخن داده اند وخصایل نیک آن را ستوده اند.
نخل های خردسال در زیرپرسایه مهر نخل های تنومندو راست قامت در کمال امنیت و آسایش ازآسیب روزگار، رشد کرده و به کمال می رسند.
نخلستان گاه، آوایی نامحسوس و دلنشین دارد، سکوتی نجیبانه که گویاتر از هرسخنی است واین خاموشی غریبانه گاه آرامشی همراه با ترس بر جان انسان می نشاند. آوایش شکستن شاخه ها به دست باغبان زمانی که شاخه های خشکیده را حرس می کند یا صدای تبر هیزم شکن پیری بر تنه خشکیده درختی است یا صدای خش خش پای عابری بر شاخه ها و میوه های خشکیده و برزمین افتاده است.گاه نیز وزش ملایم نسیمی است که با دست نوازشگرش شاخه های سبز و خشکیده، را به حرکت در آورد وطنین عبور دلپذیرش در لابلای شاخه ها موسیقی لطیفی را ایجاد می کند که گوشِ رهگذرانِ باغِ تماشایی را می نوازد.
همین عابدان وارسته در روشنایی روزکه چشم به آسمان دوخته اند ومشغول نیاش با آفریدگار خویش اند، شبانگاهان که تاریکی، چادرسیاهش را برفضای باغ می افکند،گویی چهره ای دیگر به خود می گیرند.هنگامی که سایه درازشان بر فضای باغ می افتد به راهزنانی مسلح شبیه اندکه راه را بر رهگذران بسته و با ایجاد رعب و وحشت آن ها را واداربه تسلیم می کنند.
در جاده هایی که از وسط نخلستان می گذرند،نخل های دو ردیف در دو سوی جاده، گاه انسان را به یادرسم زیبای اهالی روستا می اندازد که در گذشته برای استقبال ازشخص عزیز وبزرگی درمسیرحرکت آن شخص در دو طرف جاده می ایستادند. این درختان اصیل و شریف نیز درکمال ادب واحترام ایستاده اندو گویی با زبان برگ هایشان به تازه واردین سلام کرده و ورودشان را خوش آمد می گویند.
نخلستان های حماسه ساز خوزستان رانیز ازیاد نبریم. همان ها که با سر بریده و تن های سوخته اشان، خاطرات تلخ جنگ رادر حافظه ی قامت های افراشته و بدن های سوخته و زخمی خود دارند.خاطره هایی از مظلومیت ها و مبارزه های فرزندان عزیز میهن را که مثل آب در رگهای خود ذخیره کرده اند . جوانان تشنه و بی رمقی که در پناه تنه ی این نخل ها آسوده اند و در زیر سایه ی خنک آن ها در بحبوحه ی باران موشک و خمپاره و تیر ، مجروح یا شهید شده اند .
نخل های سرسبز، نگین های زمرد نشان زمین اند. همان ها که سرزمین های جنوبی را با ِمهر خود مُهر کرده اند و بر سر پیمان خود به عنوان محافظان ومبارزان طبیعت، قاطعانه ايستاده اند.
اکنون برماست که این عارفان نباتی را دریابیم و مانع قطع و ازبین رفتن نخل های طلایی و پر برکت شویم ودرکاشت وتکثیر آن ها بکوشیم.
