مسیرشغلی همیشه برای من مسئله بوده.بارها شده وارد مسیری شدم و بعدا ولش کردم.بدتر از اون هم وقتی هس که سالها بعد که داشتم مرور میکردم میگفتم کاش همون مسیر رو ادامه میدادم یا لااقل بطور کلی خرابش نمیکردم و کمی از اونو نگه میداشتم.اما وقتی بازم در شرایط های مشابهی قرار میگیرم میبینم که نمیتونم و من همونی هستم که بودم.اگه برگردم بازم همون دیوونه بازیارو در میارم.
تجربه کردن و آزاد بودن خوبه ولی یجاهایی هم ول معطل میمونی،یه جاهایی جیبت خالی میمونه و از همون حداقلیات هم محروم میشی.
آدمایی که از ابتدا وارد مسیری میشن که مورد علاقشونه و از اون کار هم براشون نون در میاد،به نظرم بسیاری از مسائل هم اتوماتیک براشون حل میشه.کسی که مسیرشغلیش،هم جهت با روحیات و اوضاع مالیش نباشه،به نظرم همیشه ول معطله و همیشه با کلی فکر درگیره.
