یائسگی مردانه: بیماری یا افسانه؟

یائسگی مردانه: بیماری یا افسانه؟[1]

پیتر کانراد

ترجمه: محسن خادمی

1. مقدمه

تستوسترون جالب­ توجه ­ترین هورمون مردانه است. ادعای فیزیولوژیکی این است که تستوسترون میل جنسی، ماهیچه‌سازی، رفتار تهاجمی، رشد مو و سایر ویژگی‌هایی را که از قدیم مردانه تلقی ‌شده اند را افزایش می‌دهد. مردان سالم در جوانی و میانسالی سطح (طبیعی) نسبتاً بالایی از تستوسترون دارند، اما تولید تستوسترون بدن ممکن است به طور طبیعی با افزایش سن کاهش یابد. در قرن گذشته برخی پزشکان و دیگر طرفداران ادعا کرده اند که کاهش سطح تستوسترون با افزایش سن منجر به یک وضعیت پاتولوژیک به نام »آندروپوز« (یائسگی مردانه: andropause) می شود که نیاز به مکمل تستوسترون دارد.

امروزه برای مجموعه‌ای از علائم مبهم در مردان مُسن‌، که اغلب به آندروپوز، یائسگی مردانه، کمبود آندروژن در مردان سالخورده (ADAM) ربط داده می‌شود، تستوسترون درمانیِ جایگزینی (testosterone replacement therapy) تجویز می‌شود. گزارش اخیر مؤسسه پزشکی تخمین می­زند که «بیش از 1.75 میلیون نسخه [برای تستوسترون] در سال 2002 نوشته شده است، در مقایسه با 468000 نسخه در سال 1999.» علیرغم استفادۀ فراوان از تستوسترون درمانی، کمبود اطلاعات و مطالعات بالینی در مورد مضرات و مزایای آن وجود دارد. در میان بسیاری از انجمن های علمی، از جمله مؤسسه ملی پیری و مؤسسه ملی سرطان وابسته به مؤسسات ملی بهداشت، «در غیاب اطلاعات علمی کافی، در مورد افزایش استفاده از تستوسترون توسط مردان میانسال و مسن که سطح تستوسترون لب مرزی، یا حتی سطح تستوسترون نرمالی دارند، نگرانی های روزافزونی وجود دارد.»

دانش پزشکی فعلی هم در مورد ایمنی و اثربخشی تستوسترون درمانی و هم در مورد وجود یائسگی مردانه عدم قطعیت دارد. این عدم قطعیت چیز جدیدی نیست، چراکه دانشمندان و پزشکان بیش از یک قرن است که در مورد وجود آندروپوز بحث کرده اند. بررسی مختصری در تاریخچۀ تستوسترون درمانی و آندروپوز نشان می‌دهد که صنعت داروسازی، متخصصان غدد، رسانه‌ها و خود مردان به طور کلی تعریفی طبی-­پاتولوژیک (medicopathological) از پیری ترویج کرده‌اند. تستوسترون با پتانسیل فرضی اش برای بازگرداندن بدن مردان سالخورده به وضعیتی با قوّت جوانی که دارای ارزش اجتماعی است، جذابیت جادویی دارد. توجه کنونی رسانه‌ها، توسعۀ دارو‌های جدید، فشار برای دوری از پیری مردانه و [تبلیغ] تستوسترون با تعابیر پزشکی، به طبی سازیِ بیشتر بدن مردان سالخورده دامن زده است.

2. بستر تاریخیِ ظهور تستوسترون درمانی

بی شک کشف و جداسازی تستوسترون، در تغییر نگرش نسبت به پیری مردانه و درآوردن آن ذیل نگاه خیرۀ پزشکی نقش مهمی داشته است. گرچه عمدۀ پیشرفت‌های علمی پیرامون تستوسترون در طول قرن نوزدهم و پس از آن اتفاق افتاد، اما پیش از آن، هم «فرهنگ عامه و هم پزشکی منبع و مصدرِ [قوّت] مردانگی را کشف کرده بودند، و به دنبال راه‌هایی برای ارتقای قدرت، سرزندگی و توان جنسی مردان بودند.» تعریف پزشکی از پیری مردانه ریشه در کار دانشمندانی داشت که در زمینه مطالعۀ غدد درون ریز پیشگام بودند. یکی از مهم ترین شیوه هایی که دانشمندان بین تستوسترون و مردانگی ارتباط برقرار کردند، معاینات مردان اخته بود. از آنجا که مردان بدون بیضه‌های کارآمد ویژگی‌های «مردانۀ» معمولی از خود را نشان نمی‌دهند، می توان پی برد که تشخیص اینکه بیضه‌ها تأثیر قدرتمندی بر بدن مردان داشته است، قبل از کشف تستوسترون بوده است. روتمن دانش رایج قرن نوزدهم را در مورد ارتباط بیضه ها با مردانگی را اینگونه توصیف کرده است: «به هر حال، هر کشاورزی می دانست که بیضه ها بر انرژی و عضلانی بودن مردان تأثیر می گذارد؛ همانطور که اخته کردن خروس آن را چاق‌تر، آرام تر و کم تحرّک ‌تر می کرد. اخته کردن یک حیوان پرجنب و جوش مزرعه (مانند اسب، سگ یا گاو نر) او را مطیع تر و کنترل پذیرتر می کرد. در واقع، افسانه های عامه پسند تشخیص داده بودند که مردانی که تصادفی یا عمدی اخته می شوند. . . خصوصیات مردانۀ خود را از دست می دهند.» بنابراین، طبق این منطق، افزایش عملکرد بیضه ها موجب تقویت، افزایش یا بازگرداندن صفات مردانه از سطح نامطلوب به سطح رضایت بخش می شود. اگرچه آنها هنوز نمی دانستند که تستوسترون در بیضه ها تولید می شود، بسیاری از دانشمندان که همۀ آنها مرد بودند، این منطق را در بررسی بیضه های حیوانات مختلف به کار گرفتند.

در سال 1889 بود که چارلز ادوارد براون سکوارد، متخصص غدد، ارتباط بین تستوسترون و پیری را مطرح کرد. براون سکوارد آزمایشات بحث برانگیزی روی خودش انجام داد. او با انگیزۀ احساس کلی کسالت، ضعف و خستگی که برای چند سال ادامه داشت، ده بار به خود «محلولی متشکل از خون بیضه، عصاره‌های بیضه و مایعات منی سگ‌ها و خوکچه‌های هندی» تزریق کرد. نتایج این تزریقات دیدنی و چشمگیر بود: براون سکوارد گزارش داد که او اکنون می‌تواند ساعت‌های طولانی در آزمایشگاه کار کند، «قدرت عضلانی‌اش، به استناد اندازه گیری دینامومتر (نیروسنج)، به‌طور چشمگیری افزایش یافت، شدت جریان ادرارش ۲۵ درصد طولانی‌تر شد، و یبوست مزمن او ناپدید گشت.» یافته های او علاقۀ زیادی را به درمان های پزشکی برای پیری در انجمن های علمی و غیرعلمی برانگیخت. پس از اینکه گزارشی از ارائه او در یک روزنامۀ فرانسوی منتشر شد، «گروهی از سالمندان به آزمایشگاه او در کالج فرانس رفتند و از او خواستند که اکسیر معجزه آسای خود برای بازیابی قدرت جنسی را با آنها به اشتراک بگذارد.» برخی از پزشکان در فرانسه و ایالات متحده به سرعت فرمول براون سکوارد را به امید جوانسازی بیماران مرد سالخوردۀ خود اقتباس کردند. گرچه نتایج براون سکوارد هرگز بازتولید نشد و در نهایت او را به عنوان یک شارلاتان محکوم کردند، با این حال او اولین فردی بود که پیری مردانه را به یک فرآیند بیولوژیکی مرتبط کرد و یک درمان پزشکی برای آن پیشنهاد کرد.

در آغاز قرن بیستم، فیزیولوژیست ها و متخصصان اولیۀ غدد همچنان به علم پس پشت فیزیولوژی مردانه علاقه زیادی داشتند. جای تعجب نیست که محققان بیشتر به [قوت] مردانگی علاقه مند بودند تا باروری، زیرا «آنها مرد را نه با توانایی او در تولید مثل، بلکه با مردانگی اش تعریف می کردند.» چه بسا این دغدغه نسبت به مردانگی به طبی سازی پیری مردانه و برساخت پزشکی شدۀ آندروپوز کمک کرده باشد. در زنان، مشخصۀ یائسگی توقف باروری است که یک ویژگی ارزشمند اجتماعی محسوب می شود. این فقدان باروری به منزلۀ اولین نشانۀ پاتولوژیک در تعریف یائسگی تلقی می شود. اگرچه مردان با افزایش سن کاهش باروری را تجربه نمی کنند، اما ممکن است متوجه کاهش برخی از ویژگی های ظاهراً مردانۀ خود مانند شور جنسی، قدرت و عملکرد بدنی خود شوند. پزشکی که آینۀ جامعه است، برای این صفات ارزش قائل می شود و در نتیجه، تبیینی پاتولوژیک برای کاهش یا زوال آنها ارائه می دهد.

متخصصان غدد، انواع عصارۀ بیضه را برای بیماران مرد تجویز می کردند، اما انجمن علمی پس از جداسازی هورمون مردانه در سال 1935، این عصاره ها را بی فایده دانست. جداسازی دقیق تستوسترون و توانایی شرکت های داروسازی در سنتز آن، با افزایش خوش بینی در انجمن علمی پزشکی همراه بود. به تعبیر روتمن «توانایی نوظهور برای تولید هورمون مردانه در آزمایشگاه ... جرقۀ تلاش‌های مُجدّانه‌تری برای پایه گذاریِ کاربردهای بالینی [جدید] آن شد.» تستوسترون در جستجوی نوعی بیماری برای درمان دارویی آن بود. در پی از کشف تستوسترون در سال 1935 هیجان و خوش بینی روزافزون در مورد آن به ویژه در مجلات پزشکی مشهود است. مقاله‌های منتشر شده توضیح می‌دادند که تستوسترون درمانی می‌تواند بر مردان مسن تأثیرات شگرفی داشته باشد. بسیاری از این مقالات بیماران را قبل از درمان افراد مستأصل و ناامید می خواندند. مثلاً دکتر آگوست ورنر در شمارۀ اولیه مجلۀ انجمن پزشکی آمریکا (JAMA) نوشت: «این بیماران، علاوه بر کاهش قابل توجه شور جنسی و نعوظ ناکافی آلت تناسلی، قبل از درمان با تستوسترون پروپیونات (testosterone propionate)، دچار اختلال، اضطراب و به لحاظ روحی شکسته بودند.» بیمارانی که هنوز تحت تستوسترون درمانی قرار نگرفته‌اند، مردانی رقت‌انگیز، علیل و شکسته توصیف می‌شدند که توانایی کمی برای عملکرد [مفید] در جامعه‌ای دارند که نیاز به میزان زیادی از آنها دارد. پزشکان با به تصویر کشیدن به اصطلاح «یائسگی مردانه» به عنوان یک وضعیت وخیم با عواقب مخرب بالقوه برای قوت مردانه، سوژۀ بارزی برای درمان جعل کردند. جان هابرمن معتقد است که محافظه کاری جنسیِ پزشکان آمریکایی ممکن است استفادۀ بالینی از تستوسترون را محدود کرده باشد.

شرکت‌های داروسازی اولیه، مناقشۀ زیادی نسبت به تستوسترون داشتند. خوش‌بینی و هیجانی که جداسازی تستوسترون را احاطه کرده بود، به راحتی به استراتژی‌های بازاریابی تبدیل شد که پزشکان را هدف قرار می‌داد. شرکت هایی مانند Schering، Oreton و Ciba استفاده از تستوسترون را به انحاء مختلف در جامعۀ پزشکی ترویج کردند. در سال 1941 شرکت شرینگ یک «راهنمای بالینی برای پزشکان در مورد هورمون درمانی جنسیِ مردانه عرضه کرد.» شرکت شرینگ که در ابتدا تستوسترون را برای درمان اختلال در رشد جنسی، کم کاری غدد جنسی و نارسایی بیضه معرفی کرده بود، بعداً تستوسترون درمانی را برای درمان طیف گسترده‌تری از بیماری‌ها، به‌ویژه یائسگی مردانه، ترویج کرد. این قبیل تبلیغ و ترویج تستوسترون برای یائسگی مردانه، سود محور بود، زیرا «اختلال در رشد جنسی (sexual underdevelopment) آنقدر شاذّ و نادر بود که نمی توانست بازار قابل توجهی را به خود جلب کند.» بنابراین، آنها تلاش کردند تا بازار وسیع‌تری برای تستوسترون ایجاد کنند، با تبلیغاتی (که دوباره پزشکان را هدف گرفته بود) که تستوسترون را به عنوان یک قرص جادویی به تصویر می‌کشد که می‌تواند برای مردان بیمار میانسال معجزه کند. در سال 1924 تبلیغاتی از سوی مجلۀ Endocrine Heraldاستفاده از داروی اورکوتین (Orchotine: نوعی عصارۀ بیضه) را ترویج کرد. در این آگهی اعلام شد که داروی اورکوتین «درمانی مدرن برای عدمِ کاراییِ مناسبِ روانی و فیزیکی مردان» است. متن این آگهی به پزشکان پیشنهاد می کند که استفاده از این داروی شگفت انگیز بدون تردید مشکلاتی که گریبان گیرِ بیماران مرد سالخورده همچون خستگی و بی علاقگی جنسی است را بهبود می بخشد.

3. اندروپوز: بیماری یا افسانه؟

آندروپوز یک وضعیت روشن و به راحتی قابل شناسایی یا قابل تعریف نیست. به یک معنای کلان، آندروپوز به منزلۀ کاهش سطح تستوسترون مرتبط با افزایش سن در مردان تعریف می شود که با علائم مختلفی چون خستگی، کاهش شور جنسی و افسردگی همراه است. سردرگمی پیرامون این عارضه «در مناقشه بر سر این که آن را چه بنامیم کاملاً مشهود است: آندروپوز، وروپوز (veropause)، یائسگی مردانه، کمبود آندروژن در مردان (ADAM)، و زوال تولید مثل مردانه». این سردرگمیِ مفهومی برای مدتی وجود داشته است، زیرا پزشکان و دانشمندان در مورد استفاده از هر یک از این اصطلاحات بحث و مناقشه کرده اند. مروری بر متون علمی کنونی نشان می‌دهد که توصیف کاهش سطح تستوسترون مرتبط با افزایش سن در مردان با استفاده از عباراتی مانند «آندروپوز»، «یائسگی مردانه» یا «زوال تولیدمثل مردانه» گمراه‌کننده است، زیرا، به تعبیر گورن (Gooren)، «اصطلاحاتی چون یائسگی مردانه یا آندروپوز کم و بیش نشان می دهد که تمام مردان همچون زنان از میانسالی به بعد دچار کاهش شدید تولید آندروژن می شوند، اما باید تأکید کرد که کاهش آندروژن های مرتبط با سن در مردان از الگوی کاملا متفاوتی در مقایسه با یائسگی زنان پیروی می کند.» به عبارت دیگر، «آندروپوز» و «یائسگی مردانه» تعابیر فیزیولوژیکی نادرستی هستند، زیرا تمام مردان، بر خلاف زنان، توقف عملکرد غدد جنسی و ناتوانی در تولیدمثل را تجربه نمی کنند. در واقع، «پیری در مردان سالم معمولاً با تغییرات ناگهانی یا شدید در عملکرد غدد جنسی همراه نیست و تولید آندروژن و همچنین باروری می تواند تا حد زیادی تا سنین بالا حفظ شود.»

عده ای در انجمن پزشکی پیشنهاد کرده اند که از اصطلاح دقیق تر «کمبود جزئی آندروژن در مردان سالخورده» (PADAM) استفاده کنیم. این تقلا برای تعیین یک اصطلاح دقیق و دارای طنین علمی، خود نشان‌دهندۀ فرآیند طبی‌سازی است که به موجب آن یک نام موجّه برای یک وضعیت، تشخیص آن را رسماً اعلام می‌کند.

به علاوه، گرچه دانشمندان موافق هستند که عده ای از مردان ممکن است کاهش تستوسترون را با افزایش سن تجربه کنند، اما اندازه گیری و معنای سطح تستوسترون همچنان مناقشه برانگیز است. چراکه اندازه گیری سطح تستوسترون ساده نیست: بحث و مناقشه در مورد اینکه آیا سطح تستوسترونِ «آزاد» (free)، وابسته (bound)، یا کل تستوسترون مهم ترین معیار است همچنان ادامه دارد. نگرانی ها در مورد اینکه سطح تستوسترون می تواند ساعت به ساعت متفاوت باشد و اینکه «کاهش دوره ای ممکن است در برخی از مردان غیر نرمال رخ دهد» نیز به این بحث دامن می زند. بنابراین، «در حال حاضر هیچ تست آزمایشگاهیِ استاندارد طلایی» برای تعیین سطح تستوسترون وجود ندارد، و هیچ توافقی در مورد اینکه چه اندازه‌گیری باید برای تشخیص آندروپوز استفاده شود هم وجود ندارد. انجمن متخصصان بالینی غدد آمریکا (AACE) معتقد است که «یک هدف تحقیقاتی مهم، ایجاد یک روش ثابت برای تعیین سطح تستوسترون آزاد و تأیید نتایج آن است تا بتوان بدین طریق این سطوح را به طور وسیع‌تری مورد استفاده داد و به آنها اعتماد کرد.» به طور خلاصه، استاندارد کردن روش‌های اندازه‌گیری سطح تستوسترون و حصول توافق در مورد سطوحی که غیرنرمال تلقی می‌شوند، تشخیص آندروپوز را تسهیل می‌کند و به افزایش نرخ درمان کمک می‌کند- که این خود گامی حیاتی در جهت طبی‌سازی مردانگی است.

به علاوه، گرچه درکی مبنایی نسبت به کاهش تستوسترون و پیری وجود دارد، اما دانشمندان و پزشکان چیز چندانی در مورد مکانیسم‌های پس پشتِ کاهش و ارتباط آن با تظاهرات فیزیکی پیری ندارند. روشن است که تستوسترون با افزایش سن کاهش می یابد، اما اینکه آیا این کاهش به معنای ابتلای مردان به بیماری پاتولوژیکی چون آندروپوز است، هنوز مشخص نیست. اینکه انجمن های حرفه ای مانند AACE در تلاش برای حل ابهامات تشخیصی، پذیرش تحلیل استاندارد آزمایشگاهی و برچسب جایگزین دقیقی برای آندروپوز هستند، گواه روشنی است که انجمن های پزشکی و علمی در طبی سازی بدن مردان سالخورده نقش ایفا می کنند. در واقع، علیرغم «جهل فروتنانه در مورد تستوسترون درمانی»، امروزه حدود 1.5 میلیون مرد از مکمل های تستوسترون استفاده می کنند. در دسترس بودن آسانِ تستوسترون به عنوان مکمل، شانس استفادۀ مردان سالم از آن را برای کمک به درمان علائم پیری افزایش می دهد.

4. شرکت های دارویی مدرن و طبی سازی پیری مردان

اگرچه محبوبیت تستوسترون درمانی برای درمان یائسگی مردانه در نیمه دوم قرن بیستم کاهش یافت، اما هرگز به طور کامل ناپدید نشد. در واقع، در حالی که این وضعیت هنوز هم تا حدودی مبهم است، ایدۀ یائسگی مردانه و استفاده از تستوسترون درمانیِ جایگزینی، به دلیل پیشرفت های تکنولوژیکی در حوزه داروسازی و توزیع این داروها برای طیف رو به رشدی از مشکلات مردانه، دوباره در حال ظهور است. هر دو جریان فوق موجب تسهیل طبی سازی می شوند.

اولاً، نحوۀ تحویل تستوسترون در چند دهۀ گذشته تکامل یافته است زیرا شرکت‌های دارویی به جستجوی درمان‌های راحت‌تر و جذاب‌تر ادامه می‌دهند. با دسترس پذیری دارو به نحو بسیار موثر و راحت، احتمال دارد که مردان بیشتری در درمان شرکت کنند. مصرف داروهای خوراکی تستوسترون، به شکل قرص، نسبتاً آسان است. با این حال، مصرف آنها مسئله آمیز است، چراکه سطح هورمون را در بدن ثابت نگه نمی دارند و ممکن است باعث آسیب کبدی شوند. تزریق‌ها نیز برای استفاده روزمره ناخوشایند هستند و «موجب افزایش و کاهش شدید هورمون می‌شوند، و این نوسانات به نوبۀ خود اغلب با نوسانات خُلقی، میل جنسی و انرژی همراه است.» چسب‌هایی که روی شکم، پشت، ران‌ها یا بازو چسبانده می‌شوند، سطح هورمون را ثابت نگه می‌دارند، اما ممکن است ناراحت کننده باشند یا بیافتند. جدیدترین شکل تستوسترون، یک ژل موضعی شفاف و بی بو است که می تواند یک بار در روز بدون هیچ گونه اثر تحریک کننده به شانه ها مالیده شود. ژل اصلی موجود در بازار امروز آندروژل (AndroGel) است که محصول شرکت Unimed، بخش آمریکایی شرکت داروسازی بلژیکی Solvay می­ باشد. سازمان غذا و دارو (FDA) آندروژل را در فوریۀ 2000 تأیید کرد و اندکی پس از این تأیید، رابرت ای. دادلی، رئیس و مدیر عامل شرکت Unimed، گفت «ما معتقدیم که پزشکان و مردانی که منتظر درمان راحت تر تستوسترون هستند، آندروژل را جایگزین بسیار جذابی برای تستوسترون درمانی موجود خواهند دانست.»

ثانیاً، در حالی که آندروژل در حال حاضر تنها برای شرایط کاملاً مشخص و مرتبط با هیپوگنادیسم (کم کاری غدد جنسی)، نظیر سندرم کلاین فلتر (زیاد بودن کروموزومهای جنسی مرد)، مورد تایید FDA قرار داده است، «شرکت‌های داروسازی اغلب تأییدیه FDA را برای یک محصول جدید برای یک جمعیت خاص با یک بیماری نسبتا نادر دریافت می‌کنند بدین امید که بعداً به یک بازار بزرگتر و سودآورتر گسترش یابد.» چنین استفادۀ «بدون مجوز رسمی» از داروها، رویۀ معمول پزشکی است و زمانی اتفاق می‌افتد که پزشک دارویی را برای وضعیت هایی غیر از مواردی که دارو برای آنها تأیید شده تجویز کند. مقررات FDA اجازه نمی دهد که آندروژل برای استفاده های تأییدنشده تبلیغ شود، اما شرکت های داروسازی می توانند از راه های دیگری برای تبلیغ محصول خود استفاده کنند. به عنوان مثال، «آنها می توانند تبلیغاتی را اجرا کنند که "افزایش آگاهی" در مورد یک بیماری بدون ذکر نام درمان اختصاصی آن را به دنبال دارد. همچنین آنها می توانند خود را با پزشکان مشهوری هماهنگ کنند که تصور می شود دیدگاه های آنها در بین همتایانشان تأثیرگذار است. شرکت Unimed /Solvay از هر دوی این تاکتیک ها برای ترویج استفاده از آندروژل در مردان مسن استفاده کرده است. شاید جالب ترین تکنیک، گزینه منو در وب سایت آندروژل (www.andro gel.com) باشد که بیننده را به Take the Low T Quiz[در تست تستوسترون پائین شرکت کنید] دعوت می کند. این پرسشنامه از پرسشنامۀ «کمبود آندروژن در مردان سالمند» در سال 1997 مشتق شده است. سؤالات این پرسشنامه مبهم بوده و منعکس کننده بسیاری از تغییرات زندگی هستند که با افزایش سن مردان رخ می دهد. سوالاتی نظیر «آیا اخیراً متوجه زوال توانایی خود در ورزش شده اید؟» یا «آیا بعد از شام به خواب فرومی روید؟» به نظر نمی رسند که علائم پزشکی روشن و مشخصی باشند، اما تبلیغ ضمنی آندروژل این رویدادهای رایج زندگی را به علائمی تبدیل می کند که گویی نوعی مشکل پزشکی است و پیشنهاد می کند که یک پزشک چک لیست را بررسی کند.

5. جذابیت تستوسترون

اگرچه شرکت‌های دارویی که آندروپوز را ترویج می‌کنند، مدافعان برجستۀ طبی سازیِ پیری مردان بوده‌اند، اما آنها تنها مدافعان طبی سازی نیستند. وعدۀ درمان با تستوسترون برای بسیاری از مردم، از جمله متخصصان بالینی، بیماران آنها و حتی عامۀ مردم، جذابیت تقریباً جادویی دارد. تستوسترون اغلب به عنوان یک ماده معجزه آسا با قدرت شگفت انگیز برای بازیابی یا تقویت [قوت] مردانگی به تصویر کشیده می شود. استعاره ها در مورد تستوسترون در رسانه های عمومی نوری جادویی را نشان می دهد که اغلب هورمون مردانه در آن مشاهده می شود. مردان با این وعده که چنین درمان هایی می تواند نتایج شگفت انگیزی به همراه داشته باشد، در طبی سازی [ویژگی های] خود همدست می شوند.

تبلیغی برای آندروژل از شمارۀ اخیر اندوکرینولوژی بالینی (Clinical Endocrinology) نشان دهنده راه دیگری است که در آن تستوسترون به پزشکان و بیماران مرد آنها ارائه می شود. در این آگهی تصویر یک آمپرِ بنزین با فلشی حاکی از خالی بودن مخزن است به نمایش گذاشته شده است. و در متن آن آمده است: «میل جنسی کم؟ خسته؟ حالت افسرده؟ اینها می توانند نشانگر این باشند که تستوسترون شما تمام شده است. در اینجا، تستوسترون به عنوان سوخت قابل مصرف به تصویر کشیده شده است؛ بدن مرد به طور طبیعی موادی ضروری برای حفظ جنسیت خود جایگزین آن نمی کند. این تبلیغ با بازی بر روی استعارۀ بدن به عنوان ماشین، با صفحۀ عقربه دارِ رنگی روشن که دو قطب پر و خالی را به تصویر می‌کشد، نشان می‌دهد که مردان می‌توانند به سادگی با مکمل‌های تستوسترون پُر شوند تا میل جنسی، انرژی و خوش‌بینی- همان ویژگی‌های اساساً مردانۀ خود- را بازیابند. مکمل تستوسترون به منزلۀ چیزی که بسیاری از مردان به عنوان بخشی از حفاظت منظم از بدن خود به آن نیاز دارند ترویج می شود. آندروپوز به جای اینکه به عنوان یک وضعیت نادر به تصویر کشیده شود، به عنوان جنبه ای همیشگی، متداول و قابل پیش بینی از زندگی روزمره (و بدن) مردان نمودار می شود.

تستوسترون درمانی نیز موضوعی جذاب برای مطبوعات است. مکتوبات مختلف داستان هایی را با عناوینی مانند "تستوسترون: قوّت قلبی برای مردان سالخورده" یا "آیا شما به اندازۀ کافی مرد هستید؟ تستوسترون می تواند در رختخواب و باشگاه شما تفاوت ایجاد کند" منتشر کرده اند. این فقرات تقریباً همیشه با داستان شخصی مردی شروع می شود که در محل کار خسته بود، علاقه ای به رابطۀ جنسی با همسرش نداشت، و در زمین فوتبال/ سالن ورزشی/ زمین اسکواش شکست خورده بود، اما پس از تجویز تستوسترون توسط پزشک خود، زندگی اش دگرگون شد. مقالۀ مک لافلین و پارک (McLaughlin and Park) که در مجلۀ Time منتشر شد، مملو از تصاویری از انسان به عنوان یک ماشین شیک، قدرتمند و سریع است: «اگر شما مرد هستید، این ایده به احتمال قوی برای زینت درونی شما جذاب خواهد بود...» این گفته منعکس کنندۀ تمایل فرهنگی تقویت مجدد بدن مردان به عنوان مجموعه ای از اجزای کارآمدی است که تحت تأثیر «سوخت موشک» [تستوسترون] با هم متحد می شوند. میلیون‌ها مرد مسن بازاری جذاب برای رسانه‌ها و تولیدکنندگان دارو تشکیل می‌دهند. در دهۀ آینده احتمالاً شاهد خواهیم بود که تستوسترون درمانیِ جایگزینی به یکی از اجزای مهم طبی سازیِ بدن مردان مسن تبدیل خواهد شد.

-----------------------------------------------------------------------------------

[1]. Conrad, P. (2007). The medicalization of society: on the transformation of human conditions into treatable disorders, pp. 26-

این نکته حائز اهمیت است که مشکلات سه گانۀ زنانه (قاعدگی، حامگی، یائسگی) ابداً پزشکی نبوده اند و به عنوان امری طبیعی قلمداد می شده اند. هنوز هم در جوامع مختلف به یکسان تجربه نمی شود و به همگان آن را به چشم علائم یک بیماری نمی بینند. "گرگرفتگی، تعریق شبانه و سایر علائمی که تصور می شود مشخصه یائسگی هستند، زنان ژاپنی به همان شیوه یا به همان میزان زنان در اروپا و آمریکای شمالی نه آن را تشخیص می دهند و نه تجربه می کنند. ر.ک.

Lock, Margaret and Vinh-Kim Nguyen. 2010. An Anthropology of Biomedicine. Oxford: Wiley-Blackwell. pp.84-89