حتماً برای شما هم پیش اومده که وسط اسکرول کردن اینستاگرام یا توییتر، یه فکت جالب ببینید؛ از اونهایی که برای چند لحظه نگهتون میداره. چیزی مثل «۹۰ درصد مردم فکر میکنن خاص هستن، ولی در واقع بیشترشون شبیه به هم هستن.» اینو چند روز پیش دیدم و راستش، یه تلنگر جدی بود برام.
ما تو شبکههای اجتماعی همهمون یه جورایی دنبال خاص بودنیم. یه پست میذاریم که بگیم "من متفاوتم"، یه استوری میذاریم که نشون بدیم "چقدر دیدگاهم عمیقه"، یا یه نقل قول مینویسیم که انگار از دل خودمون اومده. اما واقعاً خاص بودن چیه؟ اینکه فقط دیده بشیم، یا اینکه چیزی برای ارائه داشته باشیم؟
این جمله که "۹۰ درصد شبیه به همن" منو وادار کرد یه بار دیگه به آدمای اطرافم نگاه کنم. میدونید چیه؟ خیلیهامون داریم توی یه چرخه تکراری زندگی میکنیم. کاری که بقیه میکنن رو کپی میکنیم، فکر میکنیم ایدهمون جدیده، ولی شاید فقط یه نسخه دیگه از همون کلیشههای قبلیه.
حالا این وسط، شبکههای اجتماعی هم با الگوریتمهاشون حسابی به ما حس خاص بودن میدن. دقیقاً همون چیزایی رو نشونمون میدن که دوست داریم ببینیم؛ همون محتواهایی که باورامون رو تأیید میکنه. نتیجهاش؟ یه حباب که توش فکر میکنیم "من بهترینم." اما واقعاً اینطوریم؟
به نظرم خاص بودن چیزی فراتر از ایناست. خاص بودن وقتیه که پستی که میذاری یا حرفی که میزنی، واقعاً روی یکی تأثیر بذاره. مثلاً یه تجربه واقعی از زندگیت که یه نفر رو به فکر بندازه، یا حتی یه تلنگر کوچیک که باعث بشه کسی کاری کنه که قبلاً جرأتش رو نداشته.
فکتها تو شبکههای اجتماعی یه قدرت عجیب دارن. بیشتر وقتا ما فقط ردشون میکنیم، ولی گاهی یه جمله ساده میتونه اونقدر ذهنمون رو مشغول کنه که به رفتار و باورامون نگاه عمیقتری بندازیم. برای من این همون جاییه که این چیزای کوچیک، ارزش پیدا میکنن.
حقیقت اینه که شبکههای اجتماعی خیلی بیشتر از یه سرگرمی سادهان. اگه ازشون آگاهانه استفاده کنیم، میتونن فضایی باشن برای یادگیری، ارتباط و حتی تغییر. اما لازمه که حواسمون باشه فقط دنبال دیده شدن یا لایک نباشیم. باید فکر کنیم چطور میتونیم از این ابزار برای بهتر کردن دنیا، هرچند کوچیک، استفاده کنیم.
برای خودم، هر روز تلاش میکنم که این نگاهو تو محتوایی که میذارم، داشته باشم. اینکه فقط پر کردن تایملاین نباشه، یه هدف پشتش باشه، حتی اگه خیلی کوچیک. شاید اینطور بشه گفت: "خاص بودن واقعی همینه."