چندین نوع تجهیزات وجود دارد که یک پزشک یا پرستار ممکن است هنگام ارائه اکسیژن درمانی به بیمار از آن استفاده کند. در زیر نحوه انتخاب تجهیزات پزشکی برای اکسیژن درمانی توضیح داده شده است.
نحوه انتخاب تجهیزات پزشکی برای اکسیژن درمانی
پالس اکسیمتر
یک دستگاه کوچک و قابل حمل است که برای به دست آوردن سطح اشباع اکسیژن خون بیمار در بالین یا در کلینیک استفاده می شود. یک وسیله الکترونیکی است که میزان اشباع اکسیژن هموگلوبین در گلبول های قرمز خون بیمار را اندازه گیری می کند که به آن SpO2 گفته می شود. محدوده طبیعی برای SpO2 برای بزرگسالان بدون بیماری زمینه ای تنفسی بالای 92٪ می باشد. از طریق آن می توان فهمید خونرسانی اندام‌ها به دلیل یک بیماری قلبی عروقی کاهش یافته است، یا مولکول‌های دیگری مانند مسمومیت با مونوکسید کربن به هموگلوبین متصل است،
در صورتی که سطح اکسیژن خون بیمار پایین باشد پزشک معالج در نحوه انتخاب تجهیزات پزشکی برای اکسیژن درمانی پیشنهادات لازم را ارائه می کند. این دستگاه ها می تواند شامل: دستگاه اکسیژن ساز، بای پپ، سی پپ، ونتیلاتور، کپسول اکسیژن و ... باشد.
شرح
دستگاه های تولید اکسیژن در سه نوع دستگاه اکسیژن ساز ثابت یا خانگی، دستگاه اکسیژن قابل حمل و کپسول اکسیژن خلاصه می شوند.
دستگاه بای پپ و سی پپ که برای اشخاصی که دچار آپنه خواب یا مشکل تنفسی شدید هستند کاربرد دارد و کارآیی آن در کنار سی پپ و بای پپ است. دستگاه فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP) برای افرادی استفاده می‌شود که می‌توانند خود به خود نفس بکشند، اما برای جلوگیری از انسداد راه هوایی خود به کمک نیاز دارند. دستگاه CPAP از یک ماسک ویژه تشکیل شده است که بینی، یا بینی و دهان بیمار را می پوشاند و به دستگاه اکسیژن ساز متصل است که به طور مداوم فشار هوای ملایمی را اعمال می کند تا مجاری تنفسی بیمار از بین نرود.
دستگاه ونتیلاتور در صورتی استفاده می شود که بیمار نتواند به خودی خود نفس بکشد. این دستگاه نوعی دستگاه تنفس مصنوعی محسوب می شود که هوا را در داخل و خارج ریه به حرکت درمی آورد.
دستگاه اکسیژن ساز ثابت یا خانگی
این دستگاه ها در حجم 3 و 5 و 8 و 10 لیتری موجود هستند. که با برق خانگی کار می کنند و اکسیژن مداوم و بی وقفه را تا زمانی که به برق متصل هستند تولید می کنند. در نحوه انتخاب تجهیزات پزشکی برای اکسیژن درمانی بهتر است بدانید که وزن دستگاه ثابت نسبت به دستگاه های پرتابل بیشتر است اما این مزیت را دارد که دردسر شارژ باطری را ندارند و هزینه اجاره و خرید آنها پایین تر است.
دستگاه های تامین اکسیژن قابل حمل
مخازن اکسیژن قابل حمل معمولاً هنگام انتقال بیمار به مراحل داخل بیمارستان یا سایر آژانس ها استفاده می شود. دستگاه های اکسیژن رسان به روشی مشابه جریان سنج اکسیژن دیواری به مخزن متصل می شوند. برای پرستاران و ناقلین بسیار مهم است که مطمئن شوند مخزن دارای مقدار کافی اکسیژن برای استفاده در حین حمل و نقل است، روشن است و نرخ جریان مناسب تنظیم شده است، اما قیمت دستگاه اکسیژن ساز پرتابل بالاتر است.
کانولای بینی
هنگام نحوه انتخاب تجهیزات پزشکی برای اکسیژن درمانی باید ببنید تجویز دکتر چیست ؟ نازال یا ماسک ؟کانولای بینی ساده‌ترین وسیله اکسیژن‌رسانی است و شامل لوله‌های اکسیژن متصل به دو شاخک کوتاه است که به داخل بینی بیمار وارد می‌شود. لوله به منبع تامین اکسیژن متصل است. برای جلوگیری از خشک شدن غشاهای مخاطی بیمار، ممکن است برای بیماران بستری که نرخ جریان اکسیژن بیش از 4 لیتر در دقیقه دریافت می‌کنند.یا برای افرادی که اکسیژن درمانی برای مدت طولانی‌تری دریافت می‌کنند، از لیوان مرطوب کننده استفاده شود.
کانول های بینی رایج ترین نوع تجهیزات اکسیژن هستند. آنها برای درمان کوتاه مدت و بلندمدت (به عنوان مثال، بیماران COPD) استفاده می شوند.و بهتر است.برای بیماران پایداری که به مقادیر کم اکسیژن نیاز دارند استفاده شوند.
مزایا: می توان موقع نحوه انتخاب تجهیزات پزشکی برای اکسیژن درمانی نازال را انتخاب کرد چون، استفاده از کانول های بینی آسان، ارزان و یکبار مصرف است. آنها راحت هستند.زیرا بیمار می تواند در حین دریافت اکسیژن صحبت کند.و غذا بخورد.
ماسک ساده
یک ماسک ساده روی دهان و بینی بیمار قرار می گیرد. حاوی درگاه های بازدم (یعنی سوراخ هایی در کنار ماسک) است که بیمار از طریق آن دی اکسید کربن را بازدم می کند. این سوراخ ها نباید مسدود شوند.
مزایا: از ماسک های صورت برای تامین غلظت متوسط اکسیژن استفاده می شود. کارایی آنها در اکسیژن رسانی بستگی به نحوه مناسب بودن ماسک و نیازهای تنفسی بیمار دارد.
