سلام، من الهام هستم و از طریق پیج اینستاگرام خانم سحر طوسی با اینجا آشنا شدم، از اونجایی که من خیلی دوچرخه‌سواری رو دوست دارم و یکی دو سال پیش یه دوچرخه خریدم که باهاش شروع کنم به رکاب‌زدن تو خیابون‌های شلوغ تهران و الان در حال‌حاضر هنوز به جز پیست‌های دوچرخه‌سواری پارکهای جنگلی، تجربه زیادی نتونستم کسب کنم(البته در کمال تأثر)، بشدت پیگیر سفرهایی که ایشون با دوچرخه رفتند، بودم و یکی از بانوان بسیار قابل‌احترام و دوست‌داشتنی برای بنده هستند.
یادم میاد تو دوران کودکی، یه دوچرخه داشتم که از خودم خیلی بزرگتر بود، ولی با تلاش و تمرین تونستم موفق بشم که باهاش دوست باشم و دوچرخه‌سواری رو یاد بگیرم، تو اون دوران موقعی که بابا از سرکار میومد، من و دوچرخه‌م آماده بودیم که بریم و یه ماجرای جدید رو شروع کنیم، همراه بابا میرفتیم و تو میدون نزدیک خونه، کلی دوچرخه‌سواری میکردم، ولی از حدودای ۱۱ یا ۱۲ سالگی دیگه سوار دوچرخه نشدم، بیست و اندی سال از اون دوران میگذشت که من دوچرخه جدیدم رو گرفتم و رفتم پیست‌های دوچرخه‌سواری که شروع کنم به تمرین، حالا نگم که چندصد بار زمین خوردم و آرنج و زانو و کمر و دست و پام کبود شد، ولی خب من سعی کردم ادامه بدم و بالاخره تونستم یکم راه بیفتم.. تا قبل از کرونا هم تو پیست‌های پارک جنگلی‌ها میرفتم و سواری میکردم که متاسفانه بخاطر شرایط فعلی موفق نشدم اینکار رو هم انجام بدم..ولی درنظر دارم که مجدداً شروع کنم به رکاب زدن، بیام توی خیابون و توی ساعت‌های خلوتی تمرین کنم تا یکم از دلهره‌ای که درباره‌ش نگفتم کم بشه... خودم موقعی که رانندگی میکنم و دخترهای سوار بر دوچرخه رو میبینم واقعا دلم میخواد همراهشون بشم و منم بتونم برای رفت و آمدم از دوچرخه استفاده کنم.. البته پیش از این شرایط کرونا، چندبار با بیدود اینکار رو انجام دادم ولی خب چون تعداد دفعات کم و مدت‌زمان کوتاه بود، شاید هنوز نتونستم خودم رو برای رکاب زدن تو خیابونای شلوغ تهران آماده ببینم... امیدوارم به زودی همینجا بنویسم که این کار رو هم انجام دادم?
