میگوها از خانواده سخت پوستان می باشند و در دریا زندگی می کنند که از لذیذترین خوراکی های دریایی هستند که در جنوب ایران انواع مختلف میگو وجود دارد که دارای خواص زیادی است و طبع آن گرم می باشد. میگوها دارای تنوع بالایی از نظر شکل ظاهری، طعم، مزه و زیستگاهشان هستند. میگوها جزو غذاهایی با پروتئین بالا می باشند و نیاز پروتئینی بدن را تامین می کنند و همچنین میگوها دارای فسفر و آهن می باشند که برای زنان باردار و کودکان در حال رشد مفید است. کلسترول موجود در میگو باعث افزایش کلسترول خون نمی شود و آنچه که علت اصلی افزایش کلسترول خون می باشد اسیدهای چرب اشباع هستند.
این دو نوع میگو که 90 درصد صید میگوی هرمزگان را شامل می شوند که نوع موزی 65 درصد و نوع سرتیز 25 درصد را به خود اختصاص داده اند و 10 درصد باقی را چهار گونه میگوی سفید هندی، گنتک، ببری سبز و چکو تشکیل می دهند.
میگوهای خوراکی موجود در خلیج فارس شش گونه می باشند. مهم ترین گونه هایی که هدف اصلی صید هستند عبارت اند از: گونه ببری در بوشهر، گونه موزی در هرمزگان را نام برد.
میگو ببری بهترین نوع میگو است که قیمت بالایی دارد و دارای دو گونه میگو ببری صورتی و سبز می باشد. این نوع میگو که در بوشهر است با فراوانی کمتری در خوزستان و هرمزگان نیز صید می شود. دارای درصد زیادی از فسفر، ویتامینB12، ویتامین D، پروتئین و امگا3 می باشد. رنگ آن صورتی روشن، گاهی تیره و گاهی با خطوط سیاه مشاهده می شود
پس از گونه ببری میگو بوشهر، گونه موزی هرمزگان دارای قیمت پایینتری می باشد. گونه موزی طرفداران زیادی را به خود جلب کرده است و قیمت این نوع با توجه به ریز و درشتی آن محاسبه می شود. از مهم ترین گونه های میگوهای دریایی خلیج فارس است که معمولا هدف اصلی صید می باشند و حجم زیادی از صید را به خود اختصاص داده اند.
این گونه در آب های خوزستان، هرمزگان، نزدیکی حوزه جاسک و بوشهر وجود دارد. میگوی سفید به میگوی سرتیز هم معروف است که از نظر اقتصادی نیز به صرفه است و شهرت زیادی در داخل کشور دارد. این نوع میگو در تمام فصول سال موجود است. میگو سفید یکی از میگوهای خانواده پنائیده را شامل می شود. رنگ بدن آن از زرد شفاف مایل به سفید تا مایل به قرمز متغیر است. میگو های سفید دارای بافت ترد و دم بسیار گوشتی و پوستی نازک می باشند.
رنگ این میگو به صورت خام، سفید روشن است و هنگامی که پخت می شود به رنگ صورتی و نارنجی تغییر می کند. تمیز کردن این نوع میگو راحت است و در بخش های جنوبی کشور مانند هرمزگان و بوشهر به فراوانی موجود است. این گونه که دارای تنوع زیادی در رنگ بدن جاندار است در بین افراد مربوط به یک گونه نیز ثابت نیست و با توجه به شرایط محیط زیست مانند: درجه حرارت، درجه شوری، رنگ محیط ، موادغذایی، ابتلا به بیماری ها ممکن است کاملا دچار تغییر شوند.
میگوی ببری در بوشهر، هرمزگان و خوزستان وجود دارد و خط هایی که بر روی سطح بدن این گونه مشاهده می شود مشخصه ای است که این میگو را از میگوی ببری سیاه می توان تشخیص داد. میگو ببری دارای ویتامین B12، ویتامین D، امگا3، پروتئین و فسفر است. میزان فسفر در این میگو بیشتر از نمونه های دیگر میگو است که یکی از محبوب ترین انواع میگوها می باشد.
این نوع میگو در چابهار، خلیج گواتر و جاسک وجود دارد و قیمت بالاتری نسبت به میگوهای دیگر دارد چون تعداد این میگوها کم می باشد. بدنه این موجودات سیاه می باشد که از مهم ترین مشخصه ظاهری این نوع میگو است که باعث شناخت آن از میگوهای دیگر می شود. میگو ببری سیاه نام های دیگری شامل: میگو مونودون، چمنی، آسیایی و میگو ارواح می باشد که معروف ترین آن میگو ببر غول پیکر است.
این نوع میگو به رنگ های صورتی، سفید و خاکستری یافت می شود که دارای اندازه نسبتا کوچکی هستند و به دلیل طعم شیرین و ملایمی که دارد در سالاد استفاده می شود و به آنها میگوی سالاد نیز می گویند. میگو صورتی وعده غذایی مناسب، حاوی انواع اسیدهای چرب ضروری و پروتئین ها را فراهم می کند. میگو صورتی دارای خواصی برای مغز، چشم، ضد التهاب و تقویت سیستم ایمنی بدن و... می باشد.
میگو سرتیز در خوریات خوزستان و آب های شمال قشم (در محل جنگل های حرا) وجود دارد و با قایق های همان مناطق (به روش سنتی) صید می شود. از این گونه ارزان قیمت، میگوی خشک نیز تولید می کنند که با قیمتی گران تر به بازار عرضه می شود. این گونه ریز ترین نوع میگو است که دارای ویتامین و مواد معدنی فراوانی است و در آب های گرم و شور خلیج فارس وجود دارد.
شاه میگو خلیج فارس دارای گوشت لذیذ و نرم است، تیغ و استخوان ندارد. شاه میگو ضد فشارخون، ضد آلزایمر، ضد کم خونی، سرشار از سلنیوم، منبع پروتئین و کلسترول مفید است. شاه میگو در هر اندازه ای که باشد ارزش غذایی یکسانی دارد. شاه میگو دارای گوشت زیادی است و سرعت رشد بالایی دارد و یکی از لوکس ترین غذاها به شمار می رود. میگویی است که صادرات بالایی دارد و طرفداران زیادی را به خود اختصاص داده است.
میگو درشت: این آبزی نسبتا کم کالری بوده و دارای انواع ویتامینها، مواد معدنی، پروتئین، چربی های سالم، دارای کلسترول بالا، حاوی آنتی اکسیدان ها و اسید های چرب امگا 3 می باشد که نیاز بدن را فراهم می کند.
میگو متوسط: میگو از پرطرفدارترین غذاهای دریایی در همه جای جهان است. میگو سرشار از ویتامین D، B12، فسفر، پروتئین و اسیدهای چرب امگا 3 است.
میگو ریز: گوشتی سفت، ترد و خوشمزه است، کالری کمی دارد و سرشار از امگا 3 و 6 است و به سلامت قلب کمک می کند.
این نوع میگو که طعم خوشمزه ای دارد مورد استقبال افراد زیادی قرار گرفته است و دارای خواص زیادی نظیر: ویتامین ها، پروتئین و ... می باشد. این نوع میگو که دارای پروتئین عالی است می تواند جایگزین مواد غذایی شود که پروتئین بدن را فراهم می کنند. این میگوی مقوی دارای کالری کمی است به همین دلیل برای رژیم غذایی لاغری نیز مانعی ندارد و مناسب می باشد. ویتامین های b و c موجود در این گونه برای پیشگیری از انواع بیماری ها مانند: سرماخوردگی، عفونت لثه و...مفید است. آهن فراوانی دارد و برای افرادی که دچار فقر آهن هستند مناسب است.
کیفیت این میگوها به علت دارا بودن شرایط خوب دریایی که متصل به آبهای آزاد است، بسیار بالا می باشد. از غذاهای دریایی پر فروش میگو سنگی است که دارای املاح، ویتامین ها و اسیدهای چرب مفید است. نوع خاصی از میگوها می باشد که اندازه درشت و پوست سخت تری نسبت به بقیه دارد به همین دلیل به نام میگو سنگی شناخته می شود.
میگو خالدار قشم، اهواز و بندرعباس خیلی معروف می باشند و مشتریان زیادی دارد. از نظر رنگ و شکل به خرچنگ دریایی شبیه هستند. اندازه میگو خالدار به 30 سانتی متر نیز می رسد و از خصوصیات این نوع میگو می توان به طعم شیرین، بافت بسیار لطیف و خوش رنگی آن اشاره کرد. تمیز کردن این نوع میگوها سخت است.
دارای گوشتی لذیذ است که به دلیل خواص زیاد آن برای بدن از پرطرفدارترین خوراکی های دریایی در دنیا به حساب می آید. میگوی خشک آجیلی اغلب از میگوهای ریز، متوسط، درشت و سرتیز تولید می شود که دارای گوشت خوش طعمی است که از آن علاوه بر استفاده به عنوان آجیلی در غذا نیز می توان استفاده کرد. این میگو از آب های خلیج فارس صید می شود که خشک شده این میگوی جنوبی فاقد بو و طعم بدی است.
میگو جامبو خلیج فارس از میگوهای درشت جثه است که نسبت به میگوهای دریایی دیگر بزرگ تر می باشد که به همین دلیل به آن شاه میگو نیز می گویند.
میگو شوعمی در مناطق ماسه ای دریا زندگی می کند. میگوی شوعمی در سواحل خوزستان یافت می شود.
میگو چکو در آب های ساحلی خلیج فارس موجود می باشد که در زمان تولید مثل، درصد بالایی از میگوهای ماده در آب های عمیق تر کاهش می یابد و بیشتر در دسترس صید می باشند.
میگو صخره ای زیستگاهش همان گونه که از نامش پیدا است در مناطق سخت و صخره ای دریا است. میگو صخره ای در بوشهر یافت می شود که به گویش بوشهری به آن میگوی گسار می گویند.
میگو پرورشی به دلیل اینکه در شرایط کنترل شده رشد می کند از نظر میزان پروتئین و سایر خواص برتری نسبی به میگوی دریایی دارد. در مراحل پرورش از هیچ گونه هورمون رشد یا آنتی بیوتیکی استفاده نمی شود. تفاوت این میگوها با میگوی دریایی در رنگ آن ها است. میگوهای نژاد پرورشی دارای رنگ سبز زیتونی و سبز متمایل به خاکستری می باشند. تفاوت دیگر میگوی پرورشی و دریایی در این است که میگوهای پرورشی چون در شرایط کنترل شده پرورش می یابد دارای اندازه یکسان می باشند اما میگوهای دریایی اندازه بزرگ تری دارند. میگوهای پرورشی در بندرعباس، میناب، بندرلنگه، بندرکنگ، جاسک، بوشهر، خوزستان و چابهار یافت می شوند.
