عصبانیت

یه جا خوندم نوشته بود:

👁‍🗨 ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩ؛ تاﺧﻮﺏ ﺷﻨﺎﺧﺖ!
ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ درﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ، از ﺧﻮﺩ
ﺑﺮﻭﺯ ميﺩﻫﻨﺪ


ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﻭﺣﺸﺎﻥ ،

ﻣﯿﺰﺍﻥ ﻣﻌرفت‌شان؛
ﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺰﺍﻥ ؛
ﻣﻬﺮﻭ ﻣﺤﺒﺖ راستین ﺷﺎﻥ ،
ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ، نشان ﻣﯽ ﺩﻫﺪ !
آدميان را تنها در عصبانیت میتوان شناخت

اما از نظر من این حرف ته اشتباه است
زیرا در خیلی از موارد به اشتباه حرف‌هایی گفته‌ایم و هرگز باورشان نکرده‌این
در کودکی چند بار از روی خشم به مادر گفته‌ایم دوستش نداریم با دوست تا قیامت قهر کرده‌ایم و دوباره بعد از صدمی از ثانیه به فراموشی سپرده‌ایم
در نوجوانی چند بار با برادر و خواهر بحثکرده‌ایم و الفاظی به کار برده‌ایم که باورشان نداشته ایم
و در جوانی چندی با دوستان و همراه‌هایمان بحث و جدال داشته ایم و سخنانی گفته‌ایم که نه درباره‌ی احساساتمان و نه درباره‌ی دوستمان واقعی نبوده‌اند
در عصبانیت فقط دچار خطا و اشتباه می‌شویم....
از نظر من محبت و محر هرکسی را به خودتان در موقع شادی‌ها و خوشحالی هایش می‌شود فهمید
انسان در موقع ناراحتی خشم و غم کسی را که می‌داند همیشه در دسترس است می‌گیرد اما آیا همان شخص را اولین نفر از
مدل گرفتن در شغل و تحصیلاتش آگاه میکند؟ آنقدر وقت دارد تا از عروسیه بهترین دوستش مطلع اش کند؟
برای از سربازی برگشتن برادرش از او بگوید
اگر کسی در شادی‌ها برایتان وقت گذاشت و شما را به آن شادی به آن روز خوب ترجیح داد بدانید واقعا برایش عزیز هستید

هرچند که باید مراقب سخنانمان باشیم تا دل نشکنیم جدا از افراد عزیز خوانواده
قلب دیگران هم قیمتیست