آب عنصر لازم و حیاتی تمام فعالیت های صنعت نفت و گاز است. این صنعت، فقط مصرف کننده آب نیست، بلکه به شکل‌های مختلف در آلودگی آن نیز نقش دارد.
صنعت پتروشیمی ایران حدود 19% آب مورد نیاز خود را از منابع آبی زیرزمینی تأمین می‌کند. شکست هیدرولیکی ( تزریق آب، ماسه و مواد شیمیایی در فشار بالا به چاه ها و سپس تزریق دوباره پسماند آب به زمین پس از استخراج) و همچنین فلزات تولید شده در این فرآیند، منابع آب زیرزمینی نزدیک به سایت های نفت و گاز را آلوده می‌کند.
فناوری‌های مورد استفاده در فرآیند استخراج، پردازش، حمل و نقل، تصفیه و فروش نیز تنش آبی را تشدید می‌کنند. این فرآیندها به مقادیر زیادی آب نیاز دارند و می‌توانند منابع آب شیرین نزدیک به سایت های عملیاتی را کاهش دهند. در سال 2021 سهم بخش انرژی از مصرف آب شیرین در دنیا، 370 میلیارد متر مربع بوده است.
رهاسازی پساب آلوده توسط پالایشگاه‌ها، زمینه ورود آلودگی به اکوسیستم گیاهی و جانوری زیر آب را فراهم می‌کند. تخریب سواحل، کمبود اکسیژن داخل آب، به خطر افتادن زندگی حیوانات اطراف و بالاخره از بین رفتن امنیت غذایی منطقه، برخی از آسیب های این موضوع است. یکی از راه هایی که می‌تواند از آسیب جدی به محیط زیست جلوگیری کند، تصفیه پساب حاصل از فرآیند جهت رسیدن به استانداردهای محیط زیستی می‌باشد. نه تنها صنعت نفت و پتروشیمی بلکه سایر صنایع نیز می‌بایست در این جهت اقدام کنند.
بر اساس تفاهم نامه ای که در سال 99 بین شهرداری و وزارت نیرو منعقد و اجرا نشد، قرار بر این بود که در یک بازه زمانی 11 ساله مصرف پساب برای آبیاری فضای سبز افزایش و مصرف آب های زیرزمینی کاهش پیدا کند. جهت درک روش های مدرن تصفیه فاضلاب در کاهش آلودگی و محافظت از اکوسیستم‌های آبی می‌توانید به پژوهش صنعت آب رجوع کنید.
