قطعا اف ای تی اف همچون دیگر پیمان ها دارای معایب و مزایایی ست ، اما امروز با تغییرات رخ داده در جهان و پیوستن تمامی کشورها به این پیمان قطعا عدم پیوستن به این معاهده خطایی بزرگ و راهبردی ست که خسارت وارده از آن قرن ها دامان کشور را رها نخواهد کرد.
گروه ویژه اقدام مالی به انگلیسی: Financial Action Task Force به اختصار اِف‌اِی‌تی‌اِف یا فَت‌اِف (FATF) یک سازمان بین‌دولتی است که در سال ۱۹۸۹ میلادی با ابتکار گروه هفت با نگرش به سیاست‌های توسعه برای مبارزه با پول‌شویی بنیاد شده است.در گذر زمان، فعالیت‌های این گروه گسترده‌تر شد و در نتیجه در سال ۲۰۱۲ مقابله با تأمین مالی فعالیت‌های اشاعه‌ای نیز به مأموریت این گروه افزوده شد و در همین سال واپسین ویرایش توصیه‌های خود را برای مقابله با جرایم مالی (تأمین مالی تروریسم، تأمین مالی فعالیت‌های اشاعه‌ای، پول‌شویی و غیره) منتشر کرد. عنوان این توصیه‌نامه «استانداردهای بین‌المللی در مبارزه با پول‌شویی و تأمین مالی تروریسم و اشاعه‌گری» است.
البته ایران قوانینی به مراتب سخت گیرانه تر از اف ای تی اف را داخلی سازی کرده ، به گونه ای که کوچکترین تراکنش مالی از دید نهادهای حکومتی پنهان نمی ماند ، به شدت به جزیی ترین عملکرهای مالی عموم مردم نظارتی دقیق دارد و به شدت قوانینی سخت گیرانه را اعمال می کند، اما حاضر به پذیرش آن در سطح بین الملل نیست زیرا در این صورت عملکرد مقامات نیز زیر ذره بین قرار می گیرد و فسادهای آنان نیز بیش از پیش آشکار می گردد که البته خوشایند مسئولین نیست.
در حال حاضر بیش از 198 کشور عضو اف ای تی اف هستند که شامل چین و روسیه هم می شود( روسیه به دلیل جنگ اوکراین از این سازمان معلق شده ) که مهمترین شرکای تجاری و استراتژیک ایران محسوب می شوند، این بدان معناست که در صورت عدم پذیرش این پیمان عملا رابطه ما با تمامی جهان قطع می گردد، که این موضوع یادآور دوران نفت در برابر غذا در زمان حکومت صدام حسین بر کشور عراق است، که در نهایت به جنگ و ویرانی این کشور منجر شد.
برنامه نفت در برابر غذا سازمان ملل متحد نام برنامه‌ای بود که با صدور قطعنامه ۹۸۶ شورای امنیت سازمان مل متحد متحد در تاریخ ۱۴ آوریل ۱۹۹۵ و به دنبال تحریم‌های سازمان ملل ضد عراق پس از حمله این کشور به کویت به اجرا درآمد و تا ۲۱ نوامبر ۲۰۰۳، همزمان با اشغال نظامی عراق توسط آمریکا ادامه داشت.
مطابق قطعنامه ۹۸۶ شورای امنیت عراق می‌توانست محصولات نفتی خود را صادر کرده و از عواید آن برای بهره‌گیری در جهت نیازهای انسانی (مواد غذایی و دارویی) استفاده کند، عراق ابتدا این قطعنامه را در ۱۵ آوریل ۱۹۹۵ رد می‌کند ولی در نهایت در ۲۰ مه ۱۹۹۶ آن را می‌پذیرد.
اما امروز ایران در شرایطی به مراتب بدتر از عراق دچار شده است چون در برنامه عراق؛ این کشور به مواد غذایی و دارویی استاندارد و با کیفیت بالا دسترسی داشت حال اینکه ما فقط به اجناس بنجل و نامرغوب دسترسی داریم به طوری که بعضی از کشورها پول نفت ما را که حکم طلا دارد با چای و برنج فاقد کیفیت پرداخت می کنند و از این وضع کشورها حداکثر سوء استفاده را از ایران می کنند مخصوصا چین ، روسیه ، هند و حتی کشور کوچکی مثل بنگلادش، قطعا این روند نمی تواند ادامه داشته باشد و یک جایی به بن بست می رسد که در آن زمان ایران باید برای رفع تحریم ها و پیوستن به FATF امتیازات بیشتری بدهد و به قول معروف هم پیاز را می خوریم هم چوب هم نهایتا پول را می دهیم.
چین که خود عضو اصلی اف ای تی اف است ، به بهانه نظارت سازمان های بین المللی پول نفت ایران را نمی پردازد ، در حالی که حتی اگر اف ای تی اف هم نبود باز هم چین از فرصت طلایی تحریم ها،نهایت بهره را می برد، همانطور که در گذشته و در تصویب بسیاری از قطعنامه ها بر علیه ایران یا غرب را همراهی کرد یا در بهترین حالت بی تفاوت عمل کرد و منجر به وضع موجود شد، زیرا در صورت ادامه وضع موجود ایران مجبور است به فروش نفت و مواد معدنی استراتژیک و کمیاب همچون اورانیوم و پلوتونیوم با تخفیف زیاد به چین ادامه دهد و در قبال آن اجناس بنجل ، دسته چندم و غیر ضروری را به قیمت کالاهای لوکس و ضروری وارد نماید که قطعا این مسئله به سرنوشت خوبی دچار نمی شود، علاوه بر زیان های مالی ، این انزوا تمامیت ارضی ایران را نیز به خطر انداخته است به طوری که امروز روسیه و چین از انزوای ایران نهایت بهره برداری را می کنند و در معامات بین المللی بر سر ایران بازی می کنند و تمامیت ارضی ایران را در قبال گرفتن پول و امتیاز زیر سوال می برند که در آینده این اقدامات چهره زشت خود را نمایان خواهند کرد، همانطور که کردستان عراق در زمان صدام اعلام استقلال کرد، که این موضوع امروز هم برای دولت عراق دردسر شده و همچنان به عنوان منطقه ای خود مختار دارای دولت مستقل هست و هم در دولت عراق دارای سهم است و مشارکت می کند.
اما امروز ایران در شرایطی به مراتب بدتر از عراق دچار شده است چون در برنامه عراق؛ این کشور به مواد غذایی و دارویی استاندارد و با کیفیت بالا دسترسی داشت حال اینکه ما فقط به اجناس بنجل و نامرغوب دسترسی داریم به طوری که بعضی از کشورها پول نفت ما را که حکم طلا دارد با چای و برنج فاقد کیفیت پرداخت می کنند و از این وضع کشورها حداکثر سوء استفاده را از ایران می کنند مخصوصا چین ، روسیه ، هند و حتی کشور کوچکی مثل بنگلادش، قطعا این روند نمی تواند ادامه داشته باشد و یک جایی به بن بست می رسد که در آن زمان ایران باید برای رفع تحریم ها و پیوستن به FATF امتیازات بیشتری بدهد و به قول معروف هم پیاز را می خوریم هم چوب هم نهایتا پول را می دهیم.
