رمان بادبادک باز رو امروز تموم کردم …من با این کتاب اشک ریختم…خندیدم…هیجان زده شدم و قلبم از استرس کوبید….داستانی بود پر از ناگفته ها و توصیفات به جا…ماجرای پسری افغان به نام امیر و سیر گذشتش از گذشته تا کنون…با حضور حسن پسری هزاره‌ای که به گفته خودش صمیمی ترین رفیقش بود تا زندگی در افغانستان و اجبار به مهاجرت به آمریکا با پدرش…نویسنده شدن و عاشق شدنش و از دست دادن تنها حامی زندگیش
توصیفات خالد حسینی ازخفقان و فضای حاکم بر افغانستان قلب هر ادمی رو به درد می اورد…یه جاش خیلی قشنگ و غم انگیز بود گفت:تو افغانستان کودک های بسیاری هست اما کودکی نیست…و پیشنهاد میکنم حتما بخونید این رمان جذاب رو?به امید جهانی در صلح و ارامش
