ریتم هشت و شیش تویوتا

سال 1983 تویوتا پرفروش ترین برند ژاپنی از نسل پنجم مدل کرولا خود رونمایی کرد. این خودرو که به ظاهر یک ماشین بسیار ساده و معمولی بود بعد ها به یک افسانه تبدیل شد. این افسانه به حدی جدی و ادامه دار بود که جدید ترین کوپه اسپرت این کمپانی همنام با این خودرو می باشد. البته این هم نامی فقط در کد بوده ولی این کد به تنهایی خود گویا همه چیز خواهد بود. جی تی 86 که از جدید ترین و بروز ترین کوپه های اسپرت این شرکت بوده از رقمی بهره مند بوده که داستان آن به سال 1983 بر می گردد.

نسخه های نسل پنجم

نسخه های این نسل به نام های لوین و اسپرینتر تروئنو شناخته می شد. لوین یک نسخه پایه و بسیار ساده بود اما با کمی دستکاری می توان بازدهی مناسبی از آن گرفت و شاهد عملکرذ خوبی از آن بود. اما اسپرینتر کمی متفاوت تر بود. اسپیرنتر تروئنو ساخته شده بود برای جاده ها و کورس های شبانه جوان های ژاپنی.

این نسخه تفاوت از زمین تا آسمان با نسخه ساده تر یعنی لوین داشت. هردو نسخه به صورت موتور جلو و دیفرانسیل عقب ساخته می شد ولی تفاوت این دو همان موتوری بود که در زیر کاپوت به ماشین زندگی می بخشید. این دو نسخه از لحظ ظاهر هیچ تفاوتی با هم نداشتند و هر دو در نسخه های کوپه و لیفت پک نیز قابل سفارش بودند. اما در بطن تفاوت های بسیاری باهم داشتند.

تفاوت ها و مشخصات

همانطور که اشاره کردیم تفاوت های این دو نسخه را روی ظاهر به هیچ وجه نمی توان تشخیص داد. برای فهمیدن تفاوت های این دو نسخه دو راه بیشتر نبود. راه اول برای تشخیص گوش دادن به صدای خروجی از اگزوز و موتور است. این راه نیاز به گوش هایی تیز و تجربه بالا دارد. اما روش دوم که به نسبت ساده تر و دقیق تر بوده باز کردن کاپوت و دیدن نوشته روی موتور می باشد.

نسخه لوین که به کد اتاق AE – 85 شناخته می شد، در زیر کاپوت از یک موتور SOHC بهره مند بود. موتور SOHC لوین 4 سیلندر خطی بود و تنها 1.5 لیتر حجم داشت. هر سیلندر این موتور دارای دو سوپاپ بود و به صورت فابریک حدود 85 اسب بخار قدرت تولید می کرد. این قدرت می توانست با یک گیربکس 5 سرعته دستی به چرخ های عقب منتقل شود. اما گیربکس 4 سرعته اتومات نیز برای این ماشین قابل سفارش می شد.

نسخه اسپرینتر تروئنو با کد اتاق AE – 86 شناخته می شد. این اتاق هم در زیر کاپوت از یک موتور 4 سیلندر خطی بهره مند بود. این موتور 4 سیلندر یک DOHC بود. موتور DOHC این نسخه 1.6 لیتر حجم داشت و هر سیلندر آن 4 سوپاپ اختصاصی برای خود داشت. این موتور قادر بود اسب بخار مناسب و به نسبت بالایی را در آن سال ها تولید کند.قدرت این موتور 128 اسب بود ولی طبق گفته ها بعد ها به 110 اسب نیز کاهش پیدا کرده است. توانی که به صورت فابریک نسخه AE – 86 داشت برای جوان های آن زمان بسیار هیجان انگیز بود. اما کورس باز های آن زمان موتور این نسخه را دستخوش تغییراتی می کردند تا قدرت و شتاب بیشتری را از آن بگیرند.

موتور DOHC توانایی بالایی برای تقویت داشت و می توان گفت به هیچ چیز نه نمی گفت. این موتور که 8000 دور بر دقیقه می گرفت برای جوانان آن روز ها به یک اسطوره تبدیل شده بود. قدرت این موتور نیز مانند نسخه همزاد خود یعنی لوین با گیربکس های 5 سرعت دستی و 4 ساعته اتوماتیک منتقل می شد.

آن روز ها AE – 86 برای کمتر کسی غریبه بود و اکثریت مردم آن را به نام هاچی روکو صدا می کردند. هاچی روکو در زبان ژاپن به معنی هشت و شیش است. هشت و شیش آن سال ها به بلیطی برای جوانان طبقه متوسط تبدیل شد. بلیطی که آن ها به جمع ماشینباز ها راه می داد. به جمع کسانی که شبانه در جاده های پر پیچ و خم کوهستانی ژاپن تا طلوع صبح به مسابقه مشغول بودند.

جاده های پر پیچ و خم کوهستانی جایی بود که AE – 86 همانند یک ستاره در کف آسفالت این جاده ها بدرخشد. این ستاره درخشان به راحتی آب خوردن در این پیچ ها دریفت کشان به مسیر خود ادامه می داد. دقیقا همین اتفاق بود که همه را انگشت به دهان و مبهوت نگه می داشت. البته که راننده ماشین هم باید از شرایطی برای نمایش بیشتر قدرت این خودرو بهره مند می بود.

تریم های لوین و تروئنو

جوان های آن زمان می توانستد برای لوین و تروئنو خود سه تریم مختلف را انتخاب کنند. تریم های قابل سفارش برای این دو نسخه GT-APEX، GT-V و GT نام داشتند. تریم جی تی پایین ترین سطح را در بین این سه تریم به خود اختصاص داده بود و فقط به صورت کوپه ارائه می شد. جی تی در هر دو نسخه با فرمان دو پر اصلی، صندلی های پایه، آینه و پنجره های دستی و کنسول مرکزی کوچکی بهره مند بود. رینگ های روی این نسخه از جنس فولاد بوده و فقط چرخ های جلو از ترمز هی دیسکی بهره متد بودند.

نسخه جی تی _ وی کمی اسپرت تر بود و وزن سبکی داشت. این تریم فرمان سه پره و صندلی های اسپرت داشت. اما این نسخه هم مانند نسخه پایه دارای آینه و پنجره های دستی بود. رینگ های به کار رفته در این تریم نیز فولادی بوده ولی هر چهار چرخ ترمز های دیسکی داشتند. در این تریم خریدار می توانست بر روی خودروی خود گلگیر و سپر ها را همرنگ بدنه سفارش دهد.

اما تریم جی تی _ اپکس به عنوان فول ترین نسخه شناخته می شد. این نسخه دارای فرمان سه پر اسپرت برقی ، صندلی اسپرت، آینه و شیشه های برقی بود. این نسخه هم مانند نسخه های دگیر به دیفرانسیل لغزش محدود مجهز بود که قدرت آن توسط یک گیربکس پنج سرعته دستی تأمین می شد. در این نسخه خریداران قادر بودند تا سیستم صوتی آلپاین، تهیه مطبوع اتومات و سانروف برقی نیز داشته باشند.

شروع افسانه هاچی روکو

هاچی روکو یا همان نسخه AE – 86 در آن سال های تولید از محبوبیت خوبی برخوردار شد. این ماشین توانست جوانان زیادی را با دنیا مسابقات آشنا کند. هاچی روکو در آن سال و سال های بعد در مسابقات زیادی مخحصوصا مسابقات دریفت شرکت کرد. در همه این مسابقات AE – 86 توانست عملکرد خوبی نشان داده و اسم خود را در دنیای خودر و ماندگار کند. در کنار این مسابقات و افتخار آفرینی های پی در پی، یک مانگا و یک مجموعه تلویزیونی برگرفته از آن توانست هاچی روکو را به یک افسانه تبدیل کند.

در سال 1995 اولین نسخه مانگایی به اسم INITIAL-D در مغازه کتاب مصور فروشی های ژاپن عرضه شد. تا سال 2013 چاپ این مانگا ادامه داشت و 48 جلد از این مانگا به چاپ رسید. جوانان و نوجوانان ژاپنی علاقه زیادی به خواندن این مجموعه پیدا کرده بودند و این مانگا از تا سال آخر چاپ خود از فروش بالایی برخوردار بود. سه سال پس از چاپ اولین نسخه از این مانگا ،انیمه آن نیز توسط تلویزیون ها پخش شد.

انیمه اختصاصی هاچی روکو

در اینیشیال-دی ( INITIAL-D ) داستان پسری دبیرستانی به نام تاکومی فوجیوارا را شاهد هستیم. تاکومی پس از مدرسه به صورت نیمه وقت در یک پمپ بنزین که متعلق به دوست پدرش می باشد مشغول به کار است. اما او از زمان راهنمایی یعنی پنج سال قبل به پدرش در انجام امورات مغازه توفو فروشی خانوادگی خود کمک می کند. تاکومی وظیفه دارد تا قبل از طلوع خورشید توفو های را بار زده و از مسیر کوه آکینا به مقصد برساند.

در این پنج سال تاکومی بدون یک روز استراحت با ماشین پدرش، سراشیبی مسیر کوه آکینا را با نهایت سرعت طی می کرد و هر روز ماهر تر از روز قبل می شد. ماشینی که هر روز تاکومی با آن بار می رساند یک AE – 86 مدل 1985 لیفت بک با تریم جی تی-اپکس بود. این ماشین طی سال ها توسط پدر تاکومی یعنی بونتا ارتقا پیدا کرده بود و از یک قدرت خارق العاده با هندلینگ عالی بهره مند بود.

این پنج سال تاکومی را بر روی هشت و شیش و سراشیبی جاده کوه آکینا بسیار مسلط کرده و از او یک راننده تمام عیار ساخته بود. تا جایی که بعد ها کسی حریف او در این جاده و جاده های دیگر نبود. همکاران تاکومی در پمپ بنزین یک گروه کوچک برای کورس و مسابقات شبانه داشتند. یک شب به طور اتفاقی یکی از افراد گروه که در حال تمرین برای مسابقه بعدی خود بود دچار تصادفی شدید می شود.

ایکتانی که نمی تواسنت خود و ماشین را برای مسابقه برساند دنبال راه چاره برای این مشکل می گشت. او موضوع را با رئیس خود مطرح کرده و از همین طریق با بونتا پدر تاکومی آشنا می شود. ایکتانی به سراغ بونتا رفته و از او درخواست کرده تا به جای او در مسابقه شرکت کند. بونتا پس از چند جواب رد در آخر قولی سر سری و بر پایه احتمالات به او می دهد.

تا آن زمان جز پدر تاکومی کسی از رانندگی او با خبر نبود و فقط بونتا که خود زمانی راننده‎ای حرفه‌‎ای بود به میزان مهارت پسرش واقف بود. تاکومی برای سر قرار رفتن با نامزد خود از بونتا درخواست ماشین می کند و بونتا به یک شرط آن می پذیرد. آن شرط هم این بود که بدون سر و صدا به مسابقه رفته و برنده شود. در این صورت ماشین را با یک باک پر به او تحویل می دهد.

تاکومی از بابت این موضوع در پوست خود نمی گنجید. البته نه به خاطر مسابقه تاکومی از بابت باک پر از بنزین خوشحال بود. او خود را به مسابقه رسانده و تازه آن جا می فهمد که با یک مزدا RX-7 مسابقه دارد. تا آخرین لحظات مسابقه تاکومی هشت و شیش را به ماشین حریف سپر به سپر چسبانده بود و در آخر با یک تکنیک اختصاصی حریف را از میدان به در کرد.

در این تکنیک اختصاصی لاستیک های جلوی ماشین در جوب های کنار جاده می افتادند. این تکنیک فشار نیروی گریز از مرکز را از روی ماشین برداشته و به او امکان می دهد تا در فضای کمتر چرخش بهتری در پیچ داشته باشد. با کمک این تکنیک تاکومی مسابقه را برد و به باک پر از بنزین خود رسید. اما تازه این شروع افسانه او بود؛ افسانه‌‎ای که همه را از شهرهای مختلف به کوه آکینا می رساند تا با او و هشت و شیش مسابقه دهند.

این افسانه به جایی می رسد که تاکومی پا به مسابقات رالی گذاشته و قهرمان مسابقات رالی می شود. جذابیت داستان این انیمه و مانگا به حدی بوده که به واسطه آن دوباره جوان ها به سراغ هاچی روکو رفته و خیابان ها با هشت و شیش های خود پر کردند. این انیمه یک لایو اکشن جذاب و چند بازی برای کنسول های مختلف دارد. همچنین این انیمه و مانگا آن دنباله دار بود و به اسم MF GHOST منتشر می شود.

سخن آخر

تروئنو یا همان هشت و شیش هنوز احترام بسیاری از ماشین باز ها را برای خود دارد و برای تویوتا نیز بسیار عزیز شناخته می شود. آن قدر برای تویوتا این مدل قابل احترام بوده که برای ادای احترام به آن، جی تی 86 را با آن هم نام کرد. جی تی 86 نیز به راه پدر ادامه داد و در بین جوانان همچون پدر از محبوبیت بالایی برخوردار است.

در این مقاله سعی کردم اطلاعاتی که از این خودرو داشتم را به صورت خلاصه وار با شما در میان بگذارم. اما در این میان اگر نکته و اطلاعات بیشتری از این خودرو در دست دارید ممنونم خواهم شد تا با بنده در میان بگذارید. سپاس از وقتی که برای خواندن این مقاله گذاشتید.

دوست دار شما اتوکست