روزهای سرد و تاریک افغانستان ، از قاب هر دوربین و لنزی فراتر رفته و درد و رنج سقوط را می توان با دیدن تصاویر مردمان آواره از وطن با تمام وجود حس کرد. سرزمینی خسته از جنگ و درگیری ، کودکانی به دنبال آرامش و ثبات ، زنانی گریزان از جبر روزگار و مردانی درمانده و تنها ...
بغضی که گلوی هر انسانی را می تواند با دیدن این عکس ها بفشارد ،غیر قابل انکار است . فرار ، ترس ، وحشت ، بی پناهی و هزاران واژه ای که در تمام تصاویردیده میشود. تصاویری که خود عکاسان و خبرنگاران از دیدن دوباره ی آنها وحشت دارند. به راستی که هیچ لنزدوربینی نتوانسته است ذره ای امید را در چهره ی مردم افغانستان شکار کند. از خاک خودشان با دست خالی کجا بگریزند که بتوانند لحظه ای در آرامش زندگی کنند؟ و حالا هستند تعداد زیادی که در داخل افغانستان هم آواره اند. زنانی که از ترس وضعیت نامعلوم خود در حکومت طالبان نمی دانند چگونه به زندگی خود ادامه دهند. چگونه می توان برای این مردم رنج کشیده و جفادیده ، آزادی را معنا کرد ؟ با کدام عکس و فیلم و گزارش می توان اوج دردمندی آنها را به تصویر کشید ؟
وقتی عکاسان و خبرنگاران در داخل افغانستان درگیر هرج و مرج های ذهن خود برای ماندن و نماندن بودند ، با چنان سرعتی کابل و سایر شهر ها سقوط کردند تا دیگر ذره ای امید در دل کسی نماند. عکاسان ، هجوم مردم به فرودگاه را با وحشت تماشا می کردند و گاهی لرزش دستانشان آنها را قادر به فشردن دکمه ی شاتر نمی کرد . همه تلفن همراه یا دوربین دارند و در هر مرحله از راه ، این فاجعه در حال آشکار شدن است. جنگ امروز توسط رسانه های اجتماعی اداره می شود ، جنگ سالها پیش چنین بی رحم نبود. مردم افغانستان در شرایط جنگ بودند و زندگی می کردند اما اکنون که سقوط را با چشم خود دیدند دیگر جانی برای جنگیدن ندارند. مردم دنیا با هراس عکس ها را به اشتراک می گذارند تا شاهد ظلمی باشیم که فقط توانسته ایم آن را در سکوت جهانیان به تماشا بنشینیم ...
