توی تمام سالهای پرستاری که حالا نزدیک به 12 سال میشه همه جور مریض و بیماری دیدم. از مریضهایی که واقعا هیچیشون نبوده و فقط به خاطر ترس سر از بیمارستان درآوردند و چه مریضهای سرطانی که به خاطر اثرات داروها یا جلسات شیمی درمانی با حالی که میشه براشون روزها گریه کرد پیشم اومدن.
کم نیستند بیمارانی با بی اختیاری ادرار مواجه هستند. مخصوصا در فضای بیمارستان، بی اختیاری ادرار استرسی بیماری شایعی هست. فقط میخواستم از همراهان مریض خواهش کنم چه توی خونه و چه تو بیمارستان اینقدر به عزیزانتون بابت اینکه زود به زود ازتون میخوان کمکشون کنید دستشویی برین غر نزنید. مطمین باشید که شرایط صدها برابر برای اونها سخت تره. مخصوصا اگر خدایی نکرده خودشون به تنهایی نتونن به دستشویی برند و نیاز به کمک شما داشته باشند.
غر زدنها و شکایتهای شما هم باعث افزایش استرس اونها و تشدید بیماریشون میشه و هم اینکه مجبور میشن خودشون را سانسور کنند و دیگه به شما این موضوع را اعلام نکنند و نتیجه اش احساس شرم و خجالت بعد از ادراری میشه که دست خودشون نبوده و کم کم هم از شما و هم از همه نزدیکانشون دور میشن.
لطف کنید و این موضوع را مدنظر قرار دهید.
