با این موضوع که انسان باید شروع کند تا به کمال نزدیک شود مشکلی ندارم، اما چطور این بازه زمانی رو میشه کم و کمتر کرد؟ چطور از بین اهدافمون حداقل به یکیش بیشتر از انتظارمون برسیم و به خودمون ثابت کنیم که بیشتر از اینی هستیم که فکر میکنیم.
چه لزومی داره؟
چرا همه باید یک_سان و _ موفق _ به _ یک معنا و شکل_ باشند؟چقدر عالیه که از بقیه آدمها الهام بگیره، طرحواره هاش رو ببینه، و ببینه که خیلیا بدون خیلی از چیزا میتونن عملکرد بهتری داشته باشن و نیاز هایی که فکر میکنه نیاز ان، شاید نیاز نیستن. چرا باید حتما سکوت باشه تا درس ها رو فهمید، ممکنه حتی بهتر هم یاد گرفت، اما نه برای هرکسی، کسی که چندین بار مجبور شده بوده، براش ممکنه. آدم ها رو که ببینیم میفهمیم چقدر منحصر به فرد بودن و اصالت مهمه و اینکه آدم سرش توی کار خودش باشه.
پذیرش؟ اصلا چرا و یعنی چی؟، چرا راضی باشم از خودی که میتونست عاقل تر باشه.
مگه چیزی بالاتر از رسیدن به هدف هم میتونه وجود داشته باشه؟
just keep livin.
