چرا زندگی؟

از ماه ها پیش این فکر ذهنمو به خودش مشغول کرده بود که چطور بعضیا زندگی ای رو ادامه میدن که توش یک آدم معمولی بیشتر نیستن، به قول کنکوریا درصدشون بالای ۵۰ نمیره، اون موقع ها من تازه وارد جو دبیرستان شده بودم و امیدوار که همه چی درست میشه کم کم اوضاع که اینجوری نمیمونه، ی زمانی بقیه وا میدن من میرم بالا و ...، اما گذشت ماه ها و من متوجه شدم که با این حمله نمیشه... یعنی چی؟ جام جهانی بازی مقابل آمریکا رو یادتونه؟ شانسمون برابر بود کاملا اما، استراتژی اون چیزه بود که اگه بود شاید میرفتیم مرحله بعد، شاید درصدام میرفت بالای ۵۰، شاید معمولی دنیای خودم تبدیل میشد به معمولی ای که معمولی نمیموند و هرروز جوری زندگی میکرد که آبروی دیروزش بره، چون میدونین که، اگه آدم یکسال عمرش بگذره و نگه چقدر احمق بودم که فلان کارو کردم و ای کاش و افسوس نداشته باشه، یعنی... هیچ رشدی نداشته. و همون آدمه که بوده، مونده.

ولی جواب سوالم چی؟ چرا زندگی؟ وقتی هزاران راه جلومونه و ما تنهاییم با راه های امتحان نکردمون تا استراتژی ای رو بسازیم که به قله خومون برسیم؟

just keep livin...