همه ما باید به کشوری که 6 سگ رو به عنوان آثار طبیعی ملیش ثبت کرده، احترام بزاریم. شاید بعضی سگهای ژاپنی معروف‌تر و بعضی از نژادها رو اصلا به عنوان سگ ژاپنی تا الان نمیدونستین.
براساس گفته انجمن حفاظت از نژادهای ژاپنی:
نیهون کن 6 نژاد سگ بومی ژاپنیه که به عنوان آثار ملی در ژاپن ثبت شده. در ژاپن، این نژادها به معنای واقعی کلمه افسانه‌ای هستند.
توی این مطلب تمام این 6 نژاد سگ ژاپنی رو که بهشون نیهون کن گفته میشه رو بهتون معرفی کردیم و از طرفی چند نژاد دیگه رو هم که خاستگاه کشور ژاپن داشتن رو براتون آوردم.
سگ شیبا اینو کوچک‌ترین نژاد نیهون کن هست که حداکثر وزنش 23 پوند و قدی کمتر از 17 اینچ داره. این نژاد محبوب‌ترین سگ خانگی در کشور ژاپنه و به همین خاطر 80 درصد سگهای پرورشی در ژاپن از این نژاده.
شیبا اینو پوشش دو لایه متراکمی داره که باعث میشه با زندگی توی دماهای سرد هم سازگار بشه. هر چند این پوشش دولایه معایب خاص خودشم داره یعنی ریزش موی زیاد.
این نژاد از 300 سال قبل از میلاد وجود داشته، این نژاد شبیه روباه‌ها به نظر می‌رسه، اما شخصیتشون شبیه گربه‌هاست.
توی نقطه مقابل شیبا اینو، آکیتا قرار داره که بزرگ‌ترین نیهون کن هست که وزنی بیش از 100 پوند و قدی بلندتر از 2 فوت داره.
توی اوایل قرن هفدهم این نژاد به عنوان سگ شکاری قدرتمند پرورش داده میشدن و این روزها هم به عنوان سگ گارد و محافظ خانواده ازش استفاده میشه. این نژاد هم در ژاپن محبوبیت بالایی داره و حتی مجسمه این نژاد یکی از هدیه‌های رایج برای بچه‌های تازه متولد شده هست که نماد شادی و زندگی طولانیه.
احتمالا داستان معروف سگ هاچیکو رو شنیده باشین. سگ هاچیکو که یه سگ آکیتا بوده به مدت 10 سال (زمان مابین مرگ صاحبش و مرگ خودش) هر روز عصر توی ایستگاه شیبویا منتظر صاحبش بود که برگرده. وفاداری باورنکردنی این سگ معروف باعث شد که حتی بعدها مجسمه‌ای از او توی ایستگاه قرار داده بشه.
شخصیت این نژاد قوی و اغلب ساکت هست و توی خونواده‌هایی که فقط یه سگ دارن، بهترین عملکرد رو دارن و می‌تونن به عنوان سگ گارد کنترل کاملی روی قلمروی خودشون داشته باشن.
نژاد کای کن، یه نژاد کمیابه (حتی توی خود ژاپن) و اولین بار 90 سال پیش کشف شد. این نژاد توی سه نوع مختلف وجود داره:
به این نژاد تورا (tora) هم میگن که معنیش میشه ببر ژاپنی.
یه دسته بندی دیگه هم وجود داره که این نژاد رو به دو نوع تقسیم میکنه:
نوع اول قیافش شبیه خرس می‌مونه و بدنی قوی داره و برای شکار گراز ازش استفاده می‌شد و دومی قیافش شبیه روباهه و بدنی لاغری داره و برای شکار آهو ازش استفاده می‌شد.
البته الان دیگه تمایز خاصی بین این دو نوع وجود نداره چون به عنوان حیوون خونگی ازشون استفاده میشه و نه شکار، به همین خاطر تفاوت‌های جسمی اونا از بین رفته.
کیشو کن یه سگ کار ورزشکاره که برای شکار گوزن و گراز پرورش داده شده و حتی تا همین الان هم بعضی وقتا برای این کار ازش استفاده میشه. این سگ عاشق و دوست داشتنی با صاحبا و خانواده صاحبش رفتار خوبی داره.
براساس گفته AKC:
اگه سگ کیشو با گربه بزرگ بشه، احتمالا دیگه توی دوران بزرگسالیش کاری باهاش نداره و اذیتش نمی‌کنه.
این نژاد یکی از محبوب‌ترین سگهای جثه متوسط در ژاپن هست و در جاهای دیگه کلا این نژاد کمیابه. طبق گفته موسسه نیهون کن، افزایش محبوبیت سگهای کوچیک یا عروسکی توی ژاپن، نژادهای موجود توی خود ژاپن رو تهدید میکنه، مخصوصا 4 نژاد متوسط (کیشو کن، کای کن، شیکوکو کن و هوکایدو).
حتی این سازمان خطر انقراض این نژادها رو هم پیش بینی کرده.
مشخصات جسمی و روحی شیکوکو کن باعث میشه، گاهی اوقات اونو با گرگ ژاپنی اشتباه بگیرن:
منابع متعدد شیکوکو رو به‌عنوان کمیاب‌ترین نیهون کن میدونن. شاید به ظاهر این سگ ژاپنی، نژاد مستقلی به نظر بیاد ولی طبق مطالعات این سگ‌ها بیشتر از بقیه نژادها به صاحبای خودشون وابسته میشن.
هوکایدو قدیمی‌ترین نژاد در بین نیهون کن در نظر گرفته میشه. قدمت این نژاد به هزاران سال پیش برمی‌گرده و به آینو (یه قوم بومی باستانی) گره خورده که مجبور شدن از جزیره اصلی ژاپن نقل مکان کنن و به جزیره هوکایدو برن.
آینوها شکارچیان آهو و خرس بودن و سگ‌هاشون به عنوان همراهان شجاع بهشون کمک می‌کردن. این سگهای سخت‌کوش با نام آینو کن شناخته میشدن، اما زمانی که توی سال 1937 جزو نژادهای نیهون کن به حساب اومدن، به طور رسمی اسمشون تغییر کرد.
هوکایدو بیشتر مخصوص خونه‌هایی هست که فضای باز برای پیاده روی و دویدن این سگ داشته باشه.
بعضیی از نژادها وجود دارن که توی ژاپن وجود دارن ولی جزو نژادهای نیهون کن محسوب نمیشن.
تاریخچه تریر ژاپنی به دهه 1600 برمی‌گرده، زمانی که فاکس تریرها از هلند به ژاپن آورده شدن و با نژادهای پوینتر کوچک و سگهای بومی پرورش داده شدن. نتیجه این پرورش، یه توله کوچک جمع و جور با موهای کوتاه بود که انگار به نظر می‌رسه که سرش را در سطلی از رنگ سیاه و قهوه‌ای فرو کردن.
تاریخچه کامل اشپیتز ژاپنی به لطف نابودی اطلاعات در طول جنگ جهانی دوم ناشناخته است. امااین احتمال داده میشه که این نژاد حاصل تلاقی بین اشپیتز سفید آلمانی و سایر واردات اشپیتز از کانادا، آمریکا، استرالیا و چین باشه. این نژاد بازیگوش و باهوشه و می‌تونه توی مزرعه یا آپارتمان نگهداری بشه، به شرطی که به اندازه کافی ورزش کنه.
برخلاف اسم این نژاد، چین ژاپنی اصالتاً ژاپنی نیست. داستان منشأ این نژاد هنوز در هاله‌ای از ابهام هست و مشخص نیست از کدوم کشور اومدن (چین؟ کره؟) . اما در هر صورت به خاطر تبلیغات به عنوان نژادی در کشور ژاپن معرفی شد.
مطالب مرتبط:
توی این مطلب سگ های ژاپنی مختلف رو بهتون معرفی کردیم: شیبا اینو، آکیتا، کای کن، کیشو کن، شیکوکو کن، هوکایدو، تریر ژاپنی و اشپیتز ژاپنی. البته یه نژاد قلابی ژاپنی رو هم بهتون معرفی کردیم که بهتره باهاش آشنا بشین.
شما سگ ژاپنی دیگه‌ای میشناسین؟ اونو توی نظرات به ما معرفی کنین.
منبع: dailypaws.com
