یکی از مهم ترین و پایه ترین مباحث تئوری موسیقی، مبحث ” نُت خوانی “ که زیرمجموعه ی سلفژ است، میباشد. در این مقاله قصد داریم درباره ی نُت ها، نام آنها به زبان های مختلف، شکل نُت ها و همینطور درباره ی امتداد زمانی آنها صحبت کنیم. با فراگیری و درک مطالب این مقاله، شما میتوانید درک و تسلّط کافی نسبت به مبحث مهم نُت خوانی بدست آورید.
در دنیای موسیقی، هفت نُت وجود دارد که به دو شکل هجایی و الفبایی نوشته میشوند. در کشورهایی مانند ایران و فرانسه برای بیان نُت ها از سیستم هجایی استفاده میشود و در بسیاری از کشورهای دیگر برای نوشتن و خواندن نُت ها از حروف الفبای انگلیسی استفاده کمک میگیرند.
همانطور که اشاره شد، در کُتُب تئوری موسیقی ایرانی، برای بیان هفت نُت موسیقی از سیستم هجایی استفاده کردند که در واقع همان ” دو رِ می فا سُل لا سی ” معروف است و این نُت ها با علامت های تغییردهنده، نیم پرده و یا ربع پرده از آنها کاسته و یا به آنها افزوده میگردد.
در سیستم الفبایی، نُت ها با استفاده از حروف الفبای انگلیسی و به شکل زیر نامگذاری میشوند:
این سبک نامگذاری در کشورهایی مانند انگلیس و آلمان رایج است با این تفاوت که در آلمان، حرف B نُت ” سی بمُل ” را نشان میدهد و برای نشان دادن نُت ” سی ” از حرف H استفاده میکنند.
در کشور انگلیس برای استفاده از علامت های تغییردهنده، نام آن علامت را پس از نام نُت بیان میکنند. در این روش، دیِز را با نام ” Sharp “، بمُل را با نام ” Flat ” و بکار را با نام ” Natural ” میشناسند. مثال: C Sharp = دو دیِز _ B Flat = سی بمُل _ E Natural = می بکار
در کشور آلمان، علامت های تغییردهنده را به صورت پسوند به نام نُت اضافه میکنند. به طوری که علامت دیِز با پسوند ” is ” نمایش داده میشود؛ برای نمایش علامت بمُل نیز از علامت ” es ” استفاده میشود ولی در این علامت دو استثنا وجود دارد: پسوند بمُلِ نت های لا (A) و می (E) به شکلِ ” s ” می آید. مثال: Des = رِ بمُل _ Fes = فا بمُل _ Es = می بمُل _ As = لا بمُل
