انوشه و سروش

در سکوت ایستگاه فضایی بین‌المللی، انوشه داده‌های آزمایشگاه کیبو را مانیتور می‌کرد. پردازش این اطلاعات حیاتی متکی بر الگوریتم‌های پایتونی بود که سروش، برادر و مهندس نرم‌افزار تیم، طراحی کرده بود. کدهای او با بهره‌گیری از کتابخانه‌های NumPy و Pandas، داده‌های خام را به بینش علمی تبدیل می‌کرد.

هر خط کد سروش نشان‌دهنده‌ی دقت مهندسی و درک عمیق او از نیازهای مأموریت بود. در فاصلهٔ چهارصد کیلومتری از زمین، نرم‌افزارش همانند دستیاری قابل اعتماد عمل می‌کرد. همکاری انوشه در فضا و سروش در زمین، نمونه‌ای از همزیستی完美 علم و فناوری بود.

پیش از پرتاب، سروش شخصاً پایگاه کد را بازبینی کرده بود. اکنون هر خروجی دقیق، اثباتی بر مهارت او بود. انوشه با افتخار به مشارکت برادرش در پیشبرد مرزهای دانش فضا فکر می‌کرد.

(کلمه: ۱۵۰)