در سالهای اخیر، چهره حملونقل بینالمللی به سرعت در حال تغییر است. مسیرهایی که روزگاری مطمئنترین شریانهای تجارت جهانی محسوب میشدند، امروز با تهدیدهای امنیتی، رقابتهای ژئوپلیتیکی و فشارهای اقتصادی مواجهاند. در عوض، کریدورهای تازهای در حال ظهورند که میتوانند نقشه ترانزیت جهانی را بازتعریف کنند.
سه تحول مهم اخیر:
دالان ترامپ (زنگزور): ترکیه و قفقاز را به هم وصل میکند و نقش ایران در ترانزیت منطقه را به چالش میکشد.
کریدور چین–پاکستان (CPEC): دسترسی مستقیم چین به آبهای آزاد را فراهم کرده و رقیبی جدی برای بندر چابهار است.تنگه هرمز: بازرسیها و تهدیدهای امنیتی، هزینههای بیمه و حمل را افزایش داده و خطوط کشتیرانی را محتاطتر کرده است .این تغییرات به ما میگویند که دیگر نمیتوان تنها به مسیرهای سنتی تکیه کرد. جهان به سمت ترکیبی از مسیرهای زمینی، ریلی و دیجیتال حرکت میکند.برای ایران، چالشها و فرصتها در هم تنیدهاند:اگر منفعل بمانیم، سهممان از ترانزیت جهانی کوچکتر خواهد شد.اگر فعالانه عمل کنیم، میتوانیم به یک گره کلیدی در تجارت بینالمللی تبدیل شویم راهکارهای کلیدی برای آینده ایران:تکمیل پروژههای ریلی مثل رشت–آستارا.تبدیل چابهار به یک هاب صادراتی برای آسیای مرکزی.ایجاد بیمههای بومی دریایی برای مدیریت ریسکها.دیجیتالسازی کامل لجستیک با فناوری بلاکچین و رهگیری آنلاین.دیپلماسی فعال برای حضور در کریدورهای جدید.جمعبندی:چهره حملونقل جهانی تغییر کرده و ایران باید خود را با این تغییرات هماهنگ کند. فرصتها فراواناند، اما تنها با برنامهریزی، سرمایهگذاری و دیپلماسی رلجستیکی میتوان تهدیدها را به فرصت تبدیل تبکرد
