از بچگی یادم میاد اراده خوبی داشتم آتشین شروع می کردم با تشویق مامان و آبجی پیشرفت می کردم و نتایج خوبی بدست میاوردم این باعث می شد از من به عنوان دانش آموز باهوش و بچه زرنگ یاد بشه.
اما به تدریج که بزرگتر شدم مسائل پیچیده تر شد. دیگه هر مسئله ای به سرعت و با اراده حل نمیشد یه وقتایی اراده کردن راه حل نبود بلکه یه چیزایی مانع می شد پروژه ادامه پیدا کنه و این منو اذیت می کرد.
بزرگتر که شدم این مسئله شدت پیدا کرد دیگه بعضی کارا رو نمی تونستم انجام بدم. از طرفی بابام رو می دیدم که وقتی برای تعمیر یک وسیله وقت میذاره بالاخره اون رو به سرانجام می رسونه و اصلا ناامید نمیشه.
تا این که در اواخر دهه بیست زندگیم بالاخره پشتکار رو یاد گرفتم که اون حلقه گمشده به نتیجه رسیدن پروژه هام بود. باهاش تونستم ارشد قبول بشم، پایان نامه بنویسم و به سرانجام برسونم و کلی کار دیگه. این مفهوم مداومت و ناامید نشدن از ناملایمات باعث شد من کارهای پروژه ای رو به سرانجام برسونم و نتیجه خوبشون رو ببینم
بعد از اون زمان بود که فهمیدم چیزای ارزشمند به آسونی بدست نمیان بلکه چندین بار باید نتیجه بد ببینی تا بتونی پیشرفت کنی. پشتکار میگه تو نباید در مسیر بدست آوردن ناامید بشی بلکه باید بیشتر و بیشتر تلاش کنی و بدونی که در انتهای مسیر به ثمر رسیدن هدفت قرار داره و این باید بهت قدرت بده تا دست از تلاش نکشی و بلند بشی و ادامه بدی.
الان که به این موضوع نگاه می کنم می بینم برای به نتیجه رسیدن پایان نامه داشتن پشتکار خیلی حیاتیه تو بارها تلاش می کنی بعضی وقتها اصلا نتیجه نمی گیری و یا بعد از هر مرحله ممکنه مرحله بعدی پیش بیاد که حس کنی نایی برای شکستن غول مرحله بعدی نداری
الان به این نتیجه می رسم که موفقیت بیشتر از اون که به هوش بستگی داشته باشه به مهارت هایی مثل پشتکار، جسارت شروع، اراده، کمک گرفتن از بقیه و ... بستگی داره. اینا هستن که یک فرد رو به موفقیت می رسونن نه فقط هوش یا دانش.
باید برای پرورش این مهارت ها وقت گذاشت و به سادگی از کنارشون رد نشد. این مهارت ها باعث میشن تلاش ها به ثمر برسه و زندگی بامعنا بشه
