اینارو یه جا کامنت کردم بعد انقدر از کامنت خودم خوشم اومد که میخوام پست کنم اینجا:
مجتبی شکوری یه پادکست داره درباره استعداد که واقعا دیدگاه آدم رو تغییر میده. برپایه یه تحقیق علمی و جامع هست که ده ها هزار نفر رو بررسی کردن از نظر استعداد. چند تا نتیجه حاصل شد:
حدود سی و خورده ای استعداد داریم تو آدم ها (یادگیری زبان جدید یکیشه)
هیچ آدمی نیست که حداقل توی دو سه تا از اینها نابغه نباشه (هرکسی به سبک خودش نابغه س)
هیچ آدمی نیست که بیشتر از پنج شش تا استعداد داشته باشه (هرکسی به سبک خودش در بعضی چیزها خنگه)
حالا سیستم آموزش پرورش ما از بچگی فقط دو تا استعداد رو بهشون ارزش میده و به بقیه میگه خنگ و این باعث میشه نود درصد ما فکر کنیم خنگیم درحالیکه واقعا نابغه ایم!
یه جا نوشته بود ایلان ماسک و بیل گیتس و زاکربرگ اگه تو ایران بودن حتی نمیتونستن یه کافی نت باز کنن چون مدرک لیسانس ندارن!
شاید سخت باشه از این ماتریکس لجن که حکومت و سیستم آموزش پرورش ایران برای ما ساخته بیرون بزنیم (حتی اگه مهاجرت کرده باشیم) ولی من دوست دارم حسن ریوندی باشم، علی یاسینی باشم یا شادمهر باشم که به تمام "نه" هایی که سیستم بهشون گفت، یه "نه" بزرگ گفتن!
بهتره هرجا که خنگیم صراحتا بگیم خنگیم، و راحت و بدون عذاب وجدان از کنارش رد بشیم، و اون نقاطی که توش نابغه ایم رو پیدا کنیم و توی همون دایره تا ابد بمونیم (دایره شایستگی)
من خودم شخصا توی پیدا کردن مسیر خنگم، توی آشپزی، پول جمع کردن، تصمیم گیری و خیلی چیزای دیگه واقعا کودنم. اما دوسه تا چیز هست که توشون بالاتر از حد متوسطم و همین کافیه.
آیا کسی یک ماهی رو سرزنش میکنه چون از درخت نمیتونه بالا بره؟ (مثال انشتین!)
