اولا که نوشتن رو خیلی دوست دارم
دوما که فکر کردن و عمیق شدن رو خیلی دوست دارم
و سوما که اصلا با نوشتن خیلی وقت ها فکر می کنم!
یعنی همینجوری ذهنی که به چیزی فکر می کنم، گیج میشم و همه چی رو باهم قاطی میکنم. ولی روی کاغذ که میارم، ذهنم نظم میگیره و میتونم از نقطه آ به ب برسم. خیلی وقت ها برای اینکه بتونم فکر کنم، شروع به نوشتن میکنم.
در آخر، دلیل مهمی که برای نوشتن دارم علاقه به انتشار و دریافت بازخورده. اینکه یه نفر بیاد نوشته های تورو بخونه، و راجع بهش نظر بده، اینکه بدونی یه نفر دیگه حسی که تو داری رو داره یا داشته، این باعث میشه احساس کنی تنها نیستی. حتی شاید علاقه ی شدید من به ابراز وجود باعث میشه بنویسم.
در هر صورت، من می نویسم و نوشتن رو دوست دارم، و دوست دارم دیده بشم، خونده بشم و فهمیده بشم.
یادداشت برای خودم:
تو پست بعدی راجع به نسبی بودن همه چیز بنویس!
