زمان مطالعه 2 دقیقه
یادمه وقتی داشتم برای کنکور فنی میخوندم، هیچ اطلاعات درست و حسابی دربارهی دانشگاه شمسیپور (که میگن بهترین دانشگاه پسرونهی فنیه) پیدا نمیکردم. نمیدونستم قراره کجا برم و برای چی دارم اینقدر تلاش میکنم. خلاصه گذشت و من تونستم ورودی ۱۴۰۲ این دانشکده بشم. حالا بعد از تقریبا دو سال، تصمیم گرفتم یه چیزی بنویسم و تجربهی خودم رو باهاتون به اشتراک بذارم.
(فقط یه نکته: توی این متن قرار نیست راجب دانشکده بگم یا تعریف یا انتقاد از دانشگاه کنم؛ فقط قراره طرز فکری که اینجا به دست آوردم رو براتون بگم.)
قبل از اینکه شروع کنم، چند نکتهی مهم رو باید بدونی:
البته اینا نظر شخصی منه و ممکنه شما جور دیگهای فکر کنید.
من معتقدم این دانشجوها هستن که اسم دانشگاه رو میسازن، نه برعکس.
توی این مدت کلی آدم بااستعداد دیدم؛ کسایی که عاشق کارشون بودن، دائم در حال یادگیری بودن و روز به روز بهتر میشدن.
ولی خب، در کنارش کلی هم بودن که حتی بعد از چند ترم هنوز نمیدونستن رشتهای که دارن میخونن اصلاً چیه یا به چه دردی میخوره!
حرفم اینه:
اگه فکر میکنی دانشگاه قراره معجزه کنه و خودش تورو به موفقیت برسونه، اشتباه میکنی.
دانشگاه تاثیر داره، اما نه اونقدری که فکر میکنی. بخش خیلی زیادی از مسیر موفقیت، دست خودته.
دانشکده شمسیپور به تنهایی یه سکوی پرتاب نیست، ولی یه محیط خوب فراهم کرده که اگه بخوای و تلاش کنی، میتونی به هدفات برسی.
این دانشکده سه رشته داره: الکترونیک، حسابداری و کامپیوتر.
دربارهی الکترونیک اطلاعات خاصی ندارم.
اما دربارهی حسابداری از دوستام شنیدم که اساتیدش واقعاً قویان و تاثیر زیادی روی پیشرفت بچهها دارن.
در مورد کامپیوتر، اساتید به دو مدل تقسیم میشن:
در نهایت تجربهی من اینه:
اگه فکر میکنی فقط با پاس کردن واحدها یا گرفتن مدرک، قراره شایستهی یه جایگاه خوب بشی، سخت در اشتباهی.
شایستگی واقعی از ترکیب تحصیلات آکادمیک + تلاش شخصی و یادگیری مداوم از منابع مختلف به دست میاد.
اگه از این دانشکده دوتا دوست خوب پیدا کنی و نکات مهمی که بعضی اساتید میگن رو بگیری، مسیر برات هموارتر و شیرینتر میشه.