اولین اثر سینمایی کاظم دانشی(علفزار) به تهیه کنندگی بهرام رادان فیلم سرپا و خوش ریتمیه در ابتدای داستان مخاطب خیال می‌کنه فقط با یک داستان طرفه اما هرچقدر که جلو می‌ره و با بازپرس(پژمان جمشیدی) همراه میشه به داستانک هایی که براساس واقعیت چیده شده پی می‌بره،نکته حائز اهمیت در خصوص فیلمنامه علفزار مساوی بودن اطلاعات مخاطب و بازپرس در سی دقیقه اول فیلمه و این به معنی کشش لازم برای منفعل نبودن ذهن تماشاگره...
از میانه ی داستان به بعد اطلاعات ما نسبت به بعضی از شخصیت ها بیشتر میشه و دوست داریم زودتر افشا و برملا بشه؛ فیلم پیش داستان هایی داره که ما تصویرش رو نمی‌بینیم اما در قالب دیالوگ می‌شنویم و به روند تکاملی شخصیت ها میرسیم و توانایی همدردی یا مندردی با اونها رو پیدا میکنیم اما ای کاش ای روند تکامل شخصیت درباره بازپرس فقط به انتقالی و بیماری فرزندش ختم نمیشد.
علفزار فیلم جنایی و تلخیه دغدغه اجتماعی و فرهنگی هم داره از یه جایی به بعد لب خط قرمز راه می‌ره اما با وجود پنهان کاری های متعدد شخصیت ها و آسیب دیدگی ها سیاه نمایی نمیکنه و این به معنی احترام گذاشتن به شعور مخاطبه!
در فیلم،دشمن اصلی خودش رو مستقیم معرفی نمیکنه دشمن یا دشمنان حریف هایی در لباس متحد هستن که سعی میکنن روند پرونده رو به نفع خودشون تموم کنن و دوراهی انتخاب گریبان گیر قهرمان علفزار میشه.
دوراهی نه اونقدر سخته که حل نشه و نه اونقدر راحته که قهرمان خیالش راحت باشه به نظر من کارگردان دوراهی رو درست چیده
علفزار میزانسن و طراحی دکور خاصی نداره بیشتر فیلم در لوکیشن داخلی اتاق و راهروی بازپرسی با نمای مدیوم شات خلق میشه و باور پذیره.
بازی بازیگران علف زار از جمله پژمان جمشیدی،متین حیدری نیا،محمد معتضدی و سارا بهرامی درست و به اندازه ست که این از هوش کارگردان و حرفه ای بودن بازیگران نشأت میگیره.
علف زار بعنوان اولین فیلم بلند کاظم دانشی فیلمی سرپا و درستیه اما جا برای بهتر شدن از نظر تدوین ،فیلمنامه و کارگردانی داشت و امیدوارم این بهتر شدن در دومین فیلمش قابل مشاهده باشه.
راستی این نقد در وبسایت سلام سینما منتشر شده
