امروز صبح با خبر شدیم پدر و مادر یکی از دوستانم هردو توی خونه بر اثر گاز گرفتگی فوت شدند خبر بسیار ناگوار بود و سخت تر برای او و خانوادش در ابتدای خبر قبولاندن این موضوع که امروز در قرن بیست و یک با وجود این همه آگاهی و بالا رفتن سواد جمعی جامعه چرا باید چنین اتفاقی بی افتد شاید بخاطر تنبلی بخاطر سهل انگاری ، قبل از عید دو روز به شب یلدا ، اولین باری که وارد کارگاه ساختمانی شدم برای کار سرپرست کارگاه برای آموزش اولیه نکاتی رو به مهندسان کارگاه گوشزد میکرد ازجمله موارد اچ اس ایی میگفت مراقب دو قشر از آدمهی داخل کارگاه باشید اول استاد کارها چون قانع کردن اونها برای استفاده از کلاه ایمنی و یا کمربند و یا ماسک کار سختیه چون اعتقاد دارن که باعث افت و سر شکستگیه که این موارد رو رعایت کنم ش، شاگردم کلاه بزاره من هم بزارم برای همین بیشترین آمار صدمات ناشی هین کار مربوط به این دسته است و قشر بعدی کارگر صفر که هیچ تصویری از خطر هین کار تو ذهنش نیست و نمیتونه قبول کنه اگه من در حال درست کردن ملات هستم چرا باید خطری من رو تهدید کنه ، حالا اینا چه ربطی به موضوع داره ؟ داشتم فکر میکردم که بعضی از آدمها رو باید دایم کنترل کرد و یا باید دایم آلارمی نزدیک گوششون صدا بده که حواسشون به همه چیز باشه مثلا پدر مادری که در تمام طول بزرگ شدن بچشون بهش میگفتن احتیاط کن مراقب باش خودشون با یه بی احتیاطی جون خودشون رو ازدست دادند اگر گوشی تلفن همراه رو میشد طوری ساخت یا گزینه ای رو بهش اضاف کرد که در مقابل هوای آلوده آلارم بده با اندازه گیری اکسیژن استاندارد نه بخاطر حتما گاز متصاعد شده از بخاری بخاطر هوایی که در آن قدم میزینیم هوا این روزهای تهران مثل تشخیص آب و هوا ، قدیما کارگران معدن برای کار داخل تونلهای طولانی پرنده ایی رو باخودشو میبردند که بعد از بیهوش شدن پرنده متوجه میشدند که اکسیژن کم شده و گاز دیگری بر هوای محیط قالب شده شاید اگر همچین کاربردی داشت قبل از این پدر مادر دوست من هم بخاطر سهل انگاری یا نا آگاهی بی حال بشند باصدای بوق گوشی متوجه موضوع میشدند و الان انقدر حال همه ما گرفته نبود هرچه قدر هم تکنولوژی پیشرفت دارد باز هم جاییش میلنگه #روایتگرباش
