در این روزهای سخت کرونایی که مصبب اصلی آن تلاش انسان برای پیشرفت و تکنولوژیست و با دستگاری طبیعت برای بهبود زندگی بشر مشکلاتی مثل کرونا را به وجود میاورد همچون فرانک اشتاین که محصول دانش دانشمندی بود که شاید به دنبال زندگی جاودانه یا نجات جان بود پس هر پیشرفتی تاوانی دارد که برای بدست آوردن چیزی چیز دیگر را باید از دست داد ولی همه گیری کرونا که حتی شاید نه دانشمندان نه سیاستمداران فکرش را میکردند به یک معظلی تبدیل شد که دست به تعطیلی مشاغل و قرنطینه زدند که در بسیاری موارد حضور فیزیکی انسانها را در روی کره خاکی محدود کرد و باعث شد تا مردمی که قبلا از تنکلوژی برای تفریح استفاده میکردند برای موارد ضروری تری مثل خریدهای اینترنتی و کارهای بانکی بیشتر استفاده کنند سرعت پیشرفت بقدری بالاست که خود پدیدآورندگان از آن جا میمانند و از کنترل انسان خارج میشود ولی موردی که در روزهای کرونایی و تردد در شهر بیشتر از هرچیزی باعث زحمت من بود نگرانی از ضد عفونی گوشی بود که در معرض هوای بیرون و نگرانی از غباری که روی آن مینشیند ومحدودیت الکلی کردن آن باعث زحمت زیادی میشد. ولی همچنان که علم پیشرفت میکند ناتوانی انسانها بیشتر نمود میکند ناتوانی در مقابل ناشناخته ها ، در مقابل ویروس کوچکی به نام کرونا که ذره ایست بسار بسیار بسیار کوچک و در مقابل ما و ما و این کره خاکی به همان اندازه حقیر در کیهان روزی زمین بزرگ بود و بی انتها هرچه آمدیم و آمدیم کوچک و کوچکتر شد تا امروز و روزی دنیا از این هم کوچکتر خواهد شد و وسعت دید ما بیکرانتر و در کنار هم مهرباننتر کاش گوشی همراه ما دروغ سنج داشت و آدم گرسنه را از گرسنه نما تشخیص میداد کاش گوشی همراه من آلارم میداد که مقدار انسانیت وجودتان کم شده است تا آنرا تقویت میکردیم کاش آلارم میداد که در حرکت به سوی فناوری همه با هم قدم برداریم کاش خبر میداد جهان سومی نیست و هیچ کس بر اثر گلوله نمرده است هیچکس گرسنه نیست و بیماری در دنیا ریشه کن شده آنوقت دنیای کوچک ما زیباتر بود باران میبارید درختان سبزتر بودند و گوشی آلارم میداد شما در سلامت کامل هستید هرچند امروز با وجود پاندمی کرونا همین تکنولوژی گوشی همراه از نظر وقت و هزینه های جاری رفت و امد تاثیر زیادی برای من داشته و تردد من به داخل شهر برای خیلی از کارهای روزمره تا 90 درصد کاهش داده بماند که ده کیلو نسبت به قبل اضافه وزن پیدا کردم .
#روایتگرباش
