کتاب گیله مرد نوشته بزرگ علوی یکی از معدود کتابهایی با داستانهای کوتاه است که خواندم.
کتابی ساده و صمیمی با داستانهایی که مختص به زمان خاصی نیست و مصداقهای آن در تمام دورانها‌و زمانها ساری و جاری است.
از داستان"نامه ها" و قاضیانی که در هر دوره توجیهاتی برای آرام ساختن وجدان نه چندان بیدار خود دارند تا گیله مردانی که برای نان و آب و ناموس به خون و خاک کشیده شده اند.
تا داستان"اجاره خانه" و حسینعلی باغبان و""خائن" و روسای انتصابی اداراتی که ترتیب را در بی ترتیبی دیده اند.
گیله مرد صدای انسانهای بی صدایی است که هیچ توقیع نامه و مجله و روزنامه و رسانه و شبکه اجتماعی در گذر روزگار نداشته و ندارند.
با خواندنش لذت دردناکی را چشیدم
