در دنیایی پر هیاهویی امروزی دریافته ام اندکی از مراجعان با مسایل و دغدغه هایی بغرنج نه جرات ابراز خودافشایی در قبال مسایل خصوصی دارند و نه حاضر به پذیرش مسیولیت انتخاب هایشان هستند؟ به واقع دیدگاه درمانگری که رسالتش کاهش بار روانی و تروما هاست اما با اندک مراجعانی سر کار دارد که حاضر به برداشتن نقاب های متعدد نیستند و گاه با این چرخه معیوب عدم خودافشایی و جسارت خودکاویی مواجه هستند پر از فراز و نشیب هایی است که به گمانم تا عمق جان درمانگر اثر میگذارد و این چهر های دلسرد هیچ گاه از یاد و حافظه او کم رنگ نمیشوند.
ایا شما جرات خودافشایی در خلوت خود را دارید؟
