سلام .این متن رو برای چالش کتابخوانی طاقچه آذر ماه 1402 مینویسم .موضوع این ماه هست کتابی که جامعه را به تو میشناساند .من کتاب صوتی اگر قرار باشد به جزیره ای دور افتاده بروید ،چه کسی را با خود میبرید رو انتخاب کردم .نویسنده ی کتاب فرانک مارتلا هست. ترجمه ی کتاب کار آقای علیرضا شفیعی نسب بوده و گوینده ی کتاب آقای آرمان سلطان زاده عزیز و خوش صدا ست .پیشنهاد میکنم با هر کتابی رو که میشه با صدای آقای آرمان سلطان زاده بشنوید .فن بیانشون ،صداشون و احساس گویندگیشون فوق العاده ست و هر کتابی رو براتون دلنشین میکنه . این کتاب در واقع مقاله ی صوتی هست .روی عکس کتاب هم جمله ی قشنگی نوشته بود و اون این بود که برای داشتن زندگی ای معنا دار دوستی های عمیق و طولانی بسازید .وقتی عنوان این مقاله رو خوندم اوین کسی که به ذهنم رسید مادرم بود .من شخصا اگر قرار باشه کسی رو با خودم ببرم اون مادرمه .صوتی کردن این مقاله کار رادیو ری را بوده که سرویس مقالات صوتی آوانامه ست .
فرانک مارتلا فیلسوف و راونشناسی هست که درباره ی معنای زندگی تحقیق میکنه و عنوان میکنه که هر کسی تا متوجه میشه که فیلسوف هست ازش همین سوال رو میپرسه
ما معمولا وقتایی که شکستی در زندگی میخوریم دنبال معنای زندگی میگردیم فرانک مارتلا بعد از انواع تحقیقاتش به ما میگه زندگی ما در پیوند با انسان های دیگه معنا پیدا میکنه میکنه .در دوستی ها و محبتمون به خانواده .توی تجربه هامون و خاطراتی که باهاشون میسازیم .
توی این مقاله میخواد به معنا در زندگی اشاره کنه و میگه معنا در زندگی برمیگرده به اینکه خودتون توی زندگی کسی معنا دار باشید .به نظرم حرف قشنگیه .اینکه ما برای کسی ارزش داشته باشیم یه مفهومی داشته باشیم .وقتی کسی برای ما معنایی قائل باشه خصوصا کسانی که دوستشون داریم زندگی قشنگتر میشه
وقتی وجودمون برای کس دیگه معنا داره زندگی برای خودمون هم معنا و مفهموم پیدا میکنه
گذروندن وقتمون با اون افراد ،ساختن خاطره باهاشون به زندگیمون معنا میده
ارزش زندگیمون رو وقتی که بدونیم برای دیگران معنا داریم پیدا میکنیم
خب طبیعتا اونایی که براشون معنای زیادی داریم بیشترین ارزش رو برامون قائل هستند
توی این مقاله یه مت ن قشنگی بود میگفت کسانی که مارو دوست دارند نمیتوانند کسی را جایگزین ما کنند .واقعا هم همینجوریه ،خود ما وقتی کسی رو واقعا دوست داریم نمیتونیم کسی رو جای اون در نظر بگیریم
مثل بچه ای که هدیه ی پدر و مادرش به مراتب با ارزش تر هدیه ی دیگرانه براش
مغز ما جوری آفریده شده که وقتی به کسی که دوستش داریم فکرمیکنیم چیزی در مغزمون فعال میشه که در مورد فکرکردن به غریبه ها اینجوری نیست .ما رفاه کسانی که دوستشون داریم به اندازه ی رفاه خودمون مهمه و گاهی مهمتر
اینکه ما از طرف اجتماع یا افرادی که دوستشون داریم طرد شیم مارو به بی معنایی میرسونه
باید همیشه کسایی که دوستشون داریم رو بخاطر داشته باشیم و حفظشون کنیم کسانی برای هم معنایی داریم .وقت گذروندن با افرادی که دوست داریم باید در صدر اولویت های ما باشه
خلاصه قدر عزیزانمون رو بدونیم .
