سلام (_: منو به اسم رومی بشناسید«:

اسمم رومیناعه و هفتمم

همون طور که در جریانید راهنمایی و دبیرستانا خوشبختانه به زودی قراره تعطیل شن

من دلم تنگ میشه قطعا؛ ولی نه برای درس و مدرسه برای آدمای توش.

میتونم صادقانه بگم که راهنمایی یه دنیای دیگه ای واسه خودشه و از زمین تا آسمون با دبستان فرق میکنه.

من آدماییو میگم که از اول سال تا به الان تو شادی ها و ناراحتی ها کنارمون بودن

در واقع همه کنار هم بودیم چون تنها کسایی بودیم که همو درک میکردیم.

وقتی تو حیاط همه دور هم میشستیم و بازی میکردیمو میخندیدیم

وقتایی که سر کلاس وقتی معلم نبود کلی آهنگ میخوندیم و صحبت میکردیم

پ.ن: جوری که کل مدرسه رو رو سرمون میزاشتیم.

وقتایی که سر امتحان یا پرسش این مزخرف کلاسی جوابارو بهم میرسوندیم.

جوری که سر کلاس جلو خودمونو میگرفتیم (که البته آخرشم خندمون میگرفت)

دلم واسه کنار هم بودنامون تنگ میشه

به نظرم همکلاسی خوب و بد نداریم

ما همه یکی ایم من میتونم به جرأت بگم همشونو دوس دارم حتی معلمای سختگیر و حتی بعضیاشونم مهربون

پ.ن:بهترین سال عمرم??