نوجون که بودم قیافه ام رو دوست داشتم اما اغلب آرزو میکردم کاش بشه جزییاتی در ظاهرم ، تغییر کنه.
مثلا کاش سایزپام کوچیک تر بود.کاش قدم بلندتر بود.کاش موهام لخت و صاف بود.
حالا تو میانسالی ، مدام به خودم یاد آوری میکنم که بعدها روزی می رسه که افسوس همین امروز رو می خورم بنابراین الان تو چهل و پنج سالگی بابت ظاهری که دارم ، خیلی احساس رضایت می کنم. دیگه اصلا بابت موهای صافی که ندارم ، غصه نمی خورم بلکه برعکس ،حتی لک و پیس های صورتم رو هم دوست دارم.
کلا ، نظرم راجع به فاکتورهای زیبایی تغییر کرده.به نظرم زیبایی آدما با افزایش سن، عمیقتر و درونی تر میشه.
مثلا یکی از نورانی ترین آدمهای دنیا از نظر من ، میتونه زنی سالخورده با موی سفید و دست های چروکیده باشه.
حالا من میخوام از شما بپرسم ، چه ویژگی ای در قیافتون یا ظاهرتون دارید که عاشقش هستید ؟
