سلام. من محسن هستم و شما خواننده ی اولین متنِ نوشته شده از میم استودیو هستید.
نظر شخصی خودم هست شاید اشتباه باشه یا خیلیا باهاش مخالف باشن ولی به نظر من هنر فقط این نیست که شما ساز بزنید یا بازیگر تئاتر باشید. هرکاری به نظر من هنر محسوب میشه و یکی از مهمترین اون هنر ها هنر ول کردن یا کتابی بخوایم حرف بزنیم هنر رها کردن هستش. چیزی که همه ی ما هر روز با اون درگیریم ولی توجهی بهش نمیکنیم .
خیلی هامون مشغول درس خوندن تو رشته ای هستیم که دوستش نداریم یا اصلا قرار نیست در آینده به کارمون بیاد ولی رهاش نمیکنیم!چرا؟! چون برای کنکور زحمت کشیدیم یا چندین ترم وقت و هزینه صرف درس خوندن تو اون رشته و دانشگاه کردیم . در واقع خیلیامون حداقل چهار سال از عمرمون رو تو رشته و دانشگاهی که نه بهش علاقه داریم نه اصلا در آینده سودی به ما میرسونه هدر میدیم چون یکسال وقت گذاشتیم واسه کنکور خوندیم پس الان چهار سال دیگه هم هدر بدیم مدرک بگیریم که اون یک سال هدر نره!
یا خیلیامون درگیر یک رابطه ایم که هیچ دستاوردی جز تنش و درگیری و اعصاب خوردی های روزانه برامون نداره . حالا صرفا منظورم از رابطه با جنس مخالف نیستش. خیلیامون هستیم که یه دوستی داریم که از خیلی قدیم باهاش دوست بودیم ولی یک سری عادات و اخلاق ها داره که هر روز باعث اعصاب خوردی و درگیری و جر و بحث بینمون میشه ولی موقع اعصاب خوردی تا یکی بهمون میگه خوب این که هر دفعه داره اینکار رو میکنه و اعصابت رو بهم میریزه چرا باهاش انقد در ارتباطی ، رابطت رو کم یا قطع کن که انقدر اعصابت رو خورد نکنه در جواب میگیم که میدونی ما چند ساله باهم رفیقیم؟ یعنی بخاطر چند سال گذشته که وقت و انرژی هزینه کردید و با اون آدم رفاقت کردید هدر نره حاضرید بقیه عمرتون رو با اعصاب خوردی به اون رفاقت ادامه بدید. البته این حرفمون معنیش این نیست که اصلا نجنگید و تا یه اختلاف یا مشکلی پیش اومد بدون هیچ تلاشی اون رابطه رو ترک کنید. کاملا برعکس. اگر به نظرتون اون آدم و رابطه ارزشش رو داره یا علاقه ی شدیدی اون وسط هست تا میتونید واسه دوستیتون بجنگید و تلاش کنید. منظور من به اون مواقعی بود که هرطوری میتونستید تلاش کردید و جنگیدید ، همه کار کردید ولی باز هم نشده . به این نتیجه میرسید که دیگه هیچوقت درست نمیشه. تو اینجور مواقع دو دسته میشن آدما. یا به قول خودشون میسوزن و میسازن یا رها میکنن. هیچ کس هم جز خودتون نمیتونه تصمیم بگیره که بسوزید یا رها کنید. ولی لحظه ای که تصمیم گرفتید رها کنید اینجا میرسیم به اون هنری که مد نظرمون بود. وقتی همه جوانب رو سنجیدید و احساس و منطقتون به تفاهم رسیدن که رها کنید اونجا باید هنرمند باشید و رها کردن رو آغاز کنید که اگر رها نکنید و به جنگیدن ادامه بدید اون جنگ دیگه جنگ داخلی خودتون با خودتون محسوب میشه که هیچ بازنده ای جز خود شما نداره.
یه مثال ساده تر. در کمدتون رو باز کنید. چندتا لباس میبینید که سال هاست نپوشیدید و تو کمد داره خاک میخوره؟ چندتا لباس هست که همینجوری تو کمد بدون استفاده افتاده ولی حاضر نیستید اون هارو بدید به یکی که ازشون استفاده کنه. چرا؟! چون قبلا کلی پول هزینه کردید و اون لباس رو خریدید. این موقع ها یه موردی هست که اکثرا فراموش میشه. اینکه اون هزینه دیگه رفته و برنمیگرده هرچقدر هم اون لباس رو بدون استفاده تو کمد نگه دارید.
اگر شما هم جز این دسته هستید حتما بهتون پیشنهاد میکنم کتاب فنجانت را خالی کن رو بخونید.
در نظر بگیرید که چند ساعت پیش برای خودتون چایی ریختید ولی یادتون رفته یا کاری پیش اومده نتونستید اون چایی رو بخورید و تو استکان مونده و سرد شده.الان چیکار میکنید؟ اون چایی سرد رو میخورید ؟ یا اون چایی رو دور میریزید تا استکانتون خالی بشه که بتونید یه چایی جدید واسه خودتون بریزید؟قطعا تا چایی ای که سرد شده دور ریخته نشه استکانتون جا نداره که چایی جدید توش ریخته بشه. این برداشت من در چند خط از اون کتاب بود. اگر دوست داشتید خودتون برید و کاملش رو بخونید.
همه ی این مثال ها رو زدم تا ذهنمون آماده بشه واسه اصل داستانمون. اصل داستان ما هستش فیل سفید. در گذشته یک نژاد خاص فیل در تایلند بوده که پوست سفیدی داشته و به خاطر خاص بودنش یه جایگاه معنوی تو اون دوران داشته. نگه داری از اون فیل ها شرایط ویژه و پر هزینه ای داشته. نباید زیاد آفتاب بهشون میخورده یا فقط از یک گیاه نادر و کمیاب تغذیه میکردند. یا مثلا وقتی کشور درگیر جنگ میشد کلی سرباز باید میموندن تا از اون فیل دفاع کنن یا تو زمان قحطی اگر مردم از گشنگی میمردن مهم نبود ولی غذای اون فیل باید تامین میشد. یه روز یه وزیر از پادشاه میپرسه که : ما چرا این فیل رو نگه داشتیم؟ نه بار میبره نه کار خاصی انجام میده فقط هزینه داره.
پادشاه در جواب میگه که میدونی تا الان چقدر هزینه نگه داری اون شده؟؟؟!!! یعنی کلی خرج نگه داری و محافظت اون فیل میشد به خاطر هزینه هایی که در گذشته بابتش پرداخت شده بود. فیل سفید همیشه تو زندگی همه ما هست. بعضی هامون اون فیل رو رها میکنیم و از هزینه های بعدیش جلوگیری میکنیم بعضی دیگه هم بخاطر هزینه های قبلی هزینه های بعدی هم تحمل میکنیم.قمار بازها یه حرف جالبی میزنن. میگن که یه قمارباز حرفه ای میدونه کی از سر میز بلند شه. به نظرم ما هم باید همین کار رو کنیم. هروقت دیدیم که واقعا نمیشه یا میشه ولی برامون فایده ای نداره از سر میز بلند شیم.یادمون باشه که هرچی بیشتر بشینیم هر روز هزینه ی بیشتری واسه فیل سفیدمون میکنیم و هر روز رها کردن فیل و بلند شدن از سر میز برامون سخت تر میشه.
دیگه به آخرای این متن رسیدیم. در اینجا باید اشاره کنم که من نویسنده نیستم. بخاطر همین اگر متن کم و کاستی داشت بر من ببخشید و با نظراتتون من رو تو بهتر شدن کمک کنید.
معمولا نویسنده ها اول کتابشون از خانواده یا یک شخص خاصی تو زندگیشون که باعث پیشرفتشون شده تشکر میکنن و اون کتاب رو به اون شخص تقدیم میکنن.من هم میخواستم مثل اون ها باشم ولی تشکر از اون یک نفر خاص زندگی ما بمونه برای وقتی که تونستم گوشه ای از محبت هاش رو جبران کنم ولی دوست دارم این متن رو به مناسبت تولد دوست و استاد عزیزم ، به نیما حقیقت جو تقدیم کنم که آموزش ها و راهنماییهای اون بود که من رو به شروع کردن این مسیر سوق داد.
در ضمن ما یه انجمنی راه اندازی کردیم بنام باشگاه تازه کاران دیجیتال مارکتینگ. تو باشگاه همه ی اعضا نه رقیب بلکه با هم رفیقن تا بتونیم هر چیزی رو که تو مسیر پیشرفت دیجیتال مارکتینگ یاد گرفتیم با هم دیگه به اشتراک بذاریم و تو ادامه مسیر بهم کمک کنیم. در نظر داشته باشید که عبور از دریای متلاطم دنیای دیجیتال به تنهایی میسر نیست و وقتی با هم دیگه تیم بشیم مسیر برای هممون راحت تر میشه. پس اگر شما هم تازه وارد این مسیر شدید یا دوستی رو میشناسید حتما ما رو بهش معرفی کنید.
اگر هم که تو این مسیر کهنه کار محسوب میشید ممنون میشیم که به جمع ما بیوندید که همه ما تازه کارها بتونیم از تجربیاتتون استفاده کنیم.
در همه ی شبکه های اجتماعی با جستجوی نام میم استودیو میتونید ما رو پیدا کنید.
