
در دی ماه ۱۴۰۱ (ژانویه ۲۰۲۳)، آندری کارپاتی، از چهرههای برجستهی هوش مصنوعی، با توییتی پربازدید، آیندهی برنامهنویسی را به چالش کشید: «زبان انگلیسی، زبان برنامهنویسی جدید است!». او پیشبینی کرد که با پیشرفت مدلهای زبانی بزرگ (LLM)، زبان طبیعی جایگزین کدنویسی سنتی میشود. اما آیا این فقط یک پیشبینی بود؟
شاید دو سال پیش، این ایده بیشتر شبیه یک رویای دور بود. اما امروز، با ظهور مدلهایی مانند Claude Sonnet 3.7 و ابزار تخصصی کدنویسی Claude Code، این رویا به واقعیت تبدیل شده است. مدلهای زبانی بزرگ (LLMs) دیگر فقط دستیاران کمکی برنامهنویسان نیستند؛ آنها به مترجمان قدرتمند زبان تبدیل شدهاند. تصور کنید، شما به فارسی یا انگلیسی صحبت میکنید و نیازی نیست نگران جزئیات کد تولید شده باشید. LLMها، مانند یک کامپایلر یا مفسر (interpreter) حرفهای، آن را مستقیما به کد قابل اجرا تبدیل میکنند. این تحول، برنامهنویسی را از قید زبانهای خاص رها میکند. دیگر نیازی نیست نگران قواعد زبان (syntax) پایتون یا جاوا اسکریپت باشید. فقط منطق برنامهتان را به زبان خودتان، چه فارسی، چه انگلیسی، توضیح دهید. مدلهای زبانی بزرگ (LLM) آن را به کد تبدیل میکنند.
اما آیا این یعنی برنامهنویسان بیکار میشوند؟ قطعا نه! برنامهنویسی هنوز یک مهارت ارزشمند است. اما تمرکز از حفظ قواعد زبان (syntax) به درک مفاهیم تغییر میکند. برنامهنویسان آینده، کسانی هستند که بر مفاهیم بنیادین مانند الگوریتمها و تفکر محاسباتی تسلط دارند و میتوانند با مدلهای زبانی بزرگ (LLMs) همکاری کنند.
پس، زبان برنامهنویسی آینده چیست؟ شاید فارسی، شاید انگلیسی، شاید هر زبان دیگری. مهم نیست! مفاهیم، زبان مشترک برنامهنویسان آینده است.