چند وقت پیش یکی از مسئولین عالی رتبه بنیاد ملی نخبگان در ادامه بیانات فردی عالی رتبه تر (تحقیقات و فناوری) برای چندمین بار فرمودند:
«آقا این مردم به لباس و ظاهر و ماشین این جوونای نخبه نگاه نکنند - با ایده و مغز اونارو ارزش گذاری کنند. مردم باید بدونند به این دسته جوونامون نخندند، بها بدن و تحقیر شون نکنند - اونا یکی هستند و مثل ندارند. من از خانواده ها درخواست میکنم که نگاه مالی نداشته باشند و نگاه رو یه پایینو ازین بچه ها بردارند (مشهدیش میشه وردارن). فرمودند چرا واقعا دیدگاه مردم باید این باشه که یک جوون مخترع و نخبه رو که سالها کارهای جامعه محور انجام داده و جوونیشو در این مسیر فنا کرده در مقایسه با افرادی که سالها برای خودشون و جیبهاشون کار کردند، بکوبند »
سوال جذاب اینجا اینه که آیا نمی شد برای این جوونای تک، حقوق مقبول پسند ماهیانه درنظر می گرفتید تا مورد تحقیر ظاهر پرستان نباشند؟ یا اینکه یک چهلم هزینه ی پروژه های سینمایی یا آلودگی ورزش رو به پروژه های این جوونا اختصاص می دادید؟
نمی شود که در اجرا اسباب خنده فراهم باشد و بعد از عمری طنزپردازی، به مردم بگویید نخندند. مردمی که نیاز مبرم به خنده دارند و بازیگران طنز را بسیار دوست دارند. بازیگر طنز ساده، عینکی، خاکی، خجالتی، فول پارچه پوشیده، خوابگاهی، شهرستانی و رتبه که گاهی در آزمایشگاه و گاهی در کنار کتاب پاورفول پوز آمی کوودی چشم می بندند و صبح که دوباره در میان اتوبوس های شلوغ شهر و امضاهای پوچ و کمرنگ شما تمرین گم شدن می کنند.
با احترام
مصطفی سراب زاده
