اگر در حال حاضر وسط یک رژیم غذایی سخت هستی - رفاقت دیرینه با کلینیک های تغذیه داری - هر روز تعداد لقمه هاتو میشماری - قاشق برنج هاتو روی ترازو وزن میکنی - دائم به کم غذا خوردن از حد نیازت فکر می کنی - هر روز نذر و نیازت میشه یک کیلوی ناقابل کم کردن وزن - سر ماه خوشحال ترین آدم روی زمینی وقتی ترازو برادریشو ثابت میکنه و سه کیلو وزن تورو کمتر نشون میده و منتظری که آینه هم همینو اثبات کنه..... ، این یعنی تو داری با جدیدترین روش سلامت جسمانی و روانی خودتو قربانی می کنی.
وزن هیچوقت برای سلامتی مهم نبوده و نیست، بلکه درصد عضله به چربی مهمترینه. هر انسان از چهل سالگی هر سال به طور طبیعی حدودا یک تا دو درصد تار عضلانی خودش رو از دست میده و وای به حال افرادی که این روند عضله سوزی رو با رژیم غذایی به هشت درصد برسونند - منظورم اوناییست که توی گزارش نتایج رژیمشون دنبال عدد وزن میگردن به جای اینکه عدد درصد چربی و درصد عضلرو نگاه بندازن.
کاهش وزن با کاهش منابع دریافتی کربو و کاهش تار عضلانی آسان ترین راه برای خوشحال کردن لحظه ای شماست اما متعاقبا در دسترس ترین راه برای نشاندن شما روی صندلی های مختلف جراحی های مفاصل و برخی بیماری های متابولیکی. کاهش تار عضلانی همچنین مهمترین عامل بسیاری از بیماری های دوران پیش سالمندی گزارش شده، بنابراین چقدر فکر میکنی قطع تنفس عضله و کاهش تعداد تارهای عضلانی کار عقلانی هست؟!!! برای چی؟ برای همون وزنی که مکانیسم اثبات شده ی (backfire) میگه در رژیم های تغذیه محور دوباره پس از قطع رژیم با شدت بیشتری برگشت میکنه؟؟ یا اصلا میخای تا آخر عمر با رژیم یار دیرینه زندگی کنی و وزن بی اهمیتو پادشاه روانت کنی؟
سواستفاده از نقطه ضعف فرهنگی انسان و جهل وافی در جوامع در حال عقبگرد همیشه قابل وصول است و ... /.
یا حق
مصطفی سراب زاده
محقق نرو فیزیوتراپی و فیزیولوژی تمرین
