چند سالی از وقتی که یه نفر گفت :
سال اول هیچی نگفتیم و فکر کردیم تازه از دستش دادن و حق دارن، چرا هرسال تکرارش میکنن؟
میگذره...
اون پست، لایک شد، کامنت گرفت،
و هیچ کدوم اون آدما هرگز نفهمیدن عاشق تو بودن، عاشقت موندن، انتظار دیدنت رو کشیدن، چه قدر شیرینه...!
مثل پیدا کردن اون شیرینی خاصیه که فقط کسی که یه فنجون قهوه تلخ رو میخوره میفهمه...
برای بقیه شاید مسخره به نظر بیاد، خوششون نیاد،
اما اون آدم انقدری توی دنیای خودش غرق میشه که اگه از فردا قهوش شیرین باشه اون لذتی که تلخ بودنه بهش میده رو تجربه نمیکنه.!
برای تک تک اونایی که خانواده خاصتن،
تا ابد،
دور بودن و هنوز عاشقت بودن، از طرفدار آدمای یکی دو روزی بودن هزار برابر بیشتر افتخار داره...
حرفام باهات انقدر زیادن که همیشه توی ذهنم دارم باهات حرف میزنم،
تو هستی،
حتا وقتی که جون میکنم زنده بمونم و زندگی کنم،
چون تو تا آخرین لحظه برای زندگیت جنگیدی،
امروز،
روزیه که به دنیا اومدی، 30 سال و 3 ماه و 3 روز دنیا رو با حضورت برای خیلی ها قشنگ تر کردی،
از خودت کلی احساس و خاطره قشنگ تکرار نشدنی به جا گذاشتی،
کلی خنده ی قشنگ توی عکس های ریزه میزه و بزرگ ازت ثبت شد،
مفید زندگی کردی و چه قدر حیف،
که انقدر زود رفتی...
مرتضی ،
یازده سال شد....
خودش کلی بهار و تابستونه...!
تمام این سال ها شاد شدم از سالروز تولدت،
از نبودنت بغض کردم،
برای دیدنت لحظه شماری کردم،
تا وقتی هم که زندم،
هرگز هرگز، عشقتو فراموش نمیکنم،
روزای خوبی نیست، بدتر از پارسال... شاید بهتر از سال دیگه.
اما تو هنوز هستی،
مهم اینه.... صدات هنوز بهم قدرت میده ادامه بدم...
تولدت توی آسمون مبارک اسطوره ی بی تکرار♥️
#دوستت_داریم_تا_ابد_مرتضی_جان
