تاکنون در زندگی ام شاهد انواع مرگ و میر در بین اقوام و فامیل و آشنایان و دوستان بوده ام که هر یک به طریقی اتفاق افتاده از جمله: فوت عموی بزرگوارم که بر اثر کهولت سن و ضعف جسمانی بود یا فوت عموی دیگرم که بدلیل افت ناگهانی فشار خون صورت گرفت یا وفات همسایه خوبمان که بر اثر سکته قلبی بود همچنین پدر همسرم که بدلیل ایست قلبی و تنفسی فوت نمودند..که خدا جمیعشان را بیامرزد ان شاالله.
اما در تمام این مرگ و میرها ، زیباترین آنها مرگ پدرِ کاسب محل مان است که انسان باایمانی بود و حتی مرگ خود را انگاری از قبل میدانسته چون به خانواده اش اعلام کرده که بزودی خواهد مرد و در اتاقش به عبادت مشغول شده چون شب هنگام و دیر وقت بوده همه خوابیده اند و صبح وقتی دیده اند خبری از پدرشان نشد و هنوز از اتاق بیرون نیامده وارد شده مشاهده کرده اند نامبرده در سجده میباشد وقتی مکث بیش از حدش را دیده اند به او دست زده و متوجه شده اند نامبرده مدت مدیدی است که جان به جان آفرین تسلیم کرده و روحش پر کشیده است.(خداوند بیامرزدش).
این موضوع را که شنیدم شدیدا به حال آن مرحوم و به مرگ زیبایش غبطه خوردم و در وصف چنین مرگی شعری سرودم که تقدیم میکنم به تمام مرحومین و در گذشتگانی که مرگی این چنین زیبا داشته اند:
شعر سپیدی خواند و سجاده نهاد
حمد را گفت و بر سجده فتاد
یک شب و یک روز را در سجده بود
بی گمان محبوب خود را خوانده بود
وقتی او را یافتند ، او مرده بود
جان خود در راه ایمان داده بود
خداوند جمیع رفتگان را قرین رحمت خود گرداند. ان شاالله!
