شاید بعضی جاها بگن داشتن حریم شخصی در روابط حرف الکیه و شوخیه!
بد نیست که از دیدگاه طرحواره درمانی در موردش صحبت کنیم
خیلی اوقات بحث حریم شخصی که میشه ما یاد تلفن همراهمون میفتیم و قطعا حریم شخصی فقط مربوط به تلفن همراه نیستش و خیلی اوقات ما در روابط خیلی اوقات نیاز داریم که تنها باشیم با خودمون خلوت کنیم و یا زمانایی رو با پارتنر یا دوستامون یا خانوادمون صرف کنیم (در حد تعادل و با توجه به نیازهای رابطه)
مثلا آدما فارغ از تاهل و مجردی نیاز دارند گاهی تنها باشن و نیاز به هویت خودمختاری و کفایت دارن و نداشتن حریم شخصی هم به خود افراد هم به رابطه ضربه بزرگی میزنه
مثلا من از خواهرم ناراحتم و دارم با مادرم یا دوستم درد و دل میکنم یا غر میزنم آیا من دلم میخواد همسرم از این مسائل و احساستم با خبر باشه؟؟
یا با دوست صمیمیم شوخی هایی می کنم گه نامتعارفه ولی برامون جالبه و داریم کلی می خندیم و کودک درونمون شاده
آیا من دلم میخواد همسرم اون حرف ها یا شوخیارو بدونه؟
پس اینکه من نخوام همسرم گوشیمو چک کنه به معنی عدم تعهد نیست
از طرفی رابطه بر پایه اعتماد شکل میگیره و اگر شخصی به دلیل عدم دسترسی به گوشی پارتنرش احساس ناامنی داره باید اول از همه به زخم های بچگیش و اتفاقاتی که تجربه کرده رجوع کنه چی باعث شده بهش اعتماد نکنی؟؟
