چه شده است که دیگر عادت کرده ایم به محیط غرب زده دانشگاهی و روابط بی ضابطه و روش های الکی تبلیغ با شعارهای آزادی مدارانه و...آیا مسئولان و رهبران و گردانندگان و تشکلات و کانون ها دچار خودباختگی وانفعال نشده اند؟و در موضع تاثیر پذیری ناخواسته از اراده دیگران قرار نگرفته اند؟
تجربه کرده ایم وقتی دشمنان در رویارویی مستقیم نتوانسته اند ضربه بزنند یک راه برایشان باقی مانده است و آن این است که ما را به مواضع برخلاف اصول ناب سوق دهند یا به عبارت ساده تر و روشنتر ما را وادار کنند که از گفته های خود در زمینه مسائل اصلی برگردیم لذا افراد و گروه هایی میخواهیم که مثل کوه در قبال معارف اسلامی استوار بمانند (کالجبال لاتحرکه العواصف).
تقویت مبانی معرفتی بسیار مهم است آنهم در دانشگاه که همواره آماج آسیب ها بوده تا آنرا از آسیب انفعال در امان نگه دارد. دست بسته بودن، بی فایده بودن و ناامیدی در قبال حوادث وقتی برطرف خواهند شد که معنویت تقویت شود در این صورت انفعال مطلقا به وجود نخواهد آمد. افرادی در اوایل انقلاب در دانشگاه ها تنفس میکردند که با کتب شهید مطهری مرتبط بودند با تفکرات علامه طباطبائی و حرفهای شهید صدر آشنا بودند وقتی اینها رفتند و حضورشان کمرنگ تر شد دیگر جذب دانشجو نیز منفعل می شود، دیگر جذب کردن ها در میز پینگ و پنگ و کار و مسئولیت دادن ها خلاصه میشود اما جاذبه برای جوان برخلاف آنچه برخی فکر میکنند اینها نیست اگر اینها بودن یا مطلقا اینها بودن یعنی خیلی وقت است که منفعل شدیم و به تدریج کیفیت و کمیت را با هم از دست خواهیم داد، راه جذب جوان تصرف دل جوانان است دل جوانان گرایش دارد به معنویت، یک حرف معنوی از صاحب آن دل جوان را از این رو به آنرو می کند.
